اینجا دل منه،که چیزی نمونده جون بده

کجاست آنکه دوباره مرا تکان بدهد؟وچشم های خودم را به من نشان بدهد؟

اینجا دل منه،که چیزی نمونده جون بده

کجاست آنکه دوباره مرا تکان بدهد؟وچشم های خودم را به من نشان بدهد؟

مشخصات بلاگ
اینجا دل منه،که چیزی نمونده جون بده

حیران شدم، حیران شدم
مجنون و سرگردان شدم
از هر دری گوید بیا
کین جا منم، کین جا منم
چون سوی آن در میروم
بینم که گردد بسته در
از هر رهی گوید بیا
دنبال من، دنبال من
چون میروم دنبال او
نی زو خبر، نی زو اثر

دنبال کنندگان ۸ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
محبوب ترین مطالب
مطالب پربحث‌تر
آخرین نظرات

۷ مطلب در مهر ۱۳۹۷ ثبت شده است

برای اولین بار بعد سالها، تنهای تنهام. اصلا یادم نیست آخرین بار کی اینقدر تنها بودم. اونم تو دو تا خونه! امروز همگی، مادر و پدرم و نرگس و بچه ها و زهرا و محسن و معصومه، رفتن نجف. 

ساعت 2 بعد از ظهر پروازشون بود. که حدود 2/5 انجام شد. خدا رو شکر تأخیر نداشتن. با اینکه نمیتونستم باهاشون تا طبقه بالا برم، ولی موندم تا پرواز انجام بشه و مطمئن بشم بعد اومدم. 

برای اولین بار، از هر نیمچه ترافیکی برای دیرتر رسیدن به خونه خوشحال بودم. اما از شانس من، ترافیک که نبود هیچ، گاهی یه نمه بارون هم میزد که دیگه اساسی حال دلم رو بد کرد. 

نزدیکای خونه بودم که از قالیشویی تلفن کردن و گفتن فرشا رو دارن میارن. تقریبا همزمان رسیدیم. فرش و موکتا رو همونطور لوله و داخل پلاستیک، گذاشتم تو اتاق پایین تا سر فرصت خونه رو تمیز کنم. 

یه چند باری رفتم از بالا تا پایین خونه رو برانداز کردم ببینم چه کار باید بکنم. تنهایی از پسش برنمیام. نمیخوام هم بذارم بعد از برگشتن نرگس. احتمال زیاد فردا صبح تلفن کنم به یکی از این خدماتی ها. 

هر چی با خودم کلنجار میرم، الان در توانم نیست با کسی صحبت کنم. حتی جواب تلفن خواهر کوچیکه رو هم ندادم. پیام دادم خوابم میاد. میدونم میخواد اصرار کنه شب برم خونه شون و تنها نباشم. 

دیشب هم به توصیه حکیم خیراندیش، بچه ها رو بردیم برای حجامت که ان شاءاللّه پیشگیری بشه از نفوذ ویروس و عفونت. خدا رو 100 هزار بار شکر، خانوم انجام میداد برای بچه های کوچیک رو و من رو راه ندادن. نرگس و زهرا و مادرم رفتن تو. منم علاوه بر صلوات فرستادن، مدام با خودم تکرار میکردم که آمنه کلا غربتیه و هیچی اش نیست، و الا که چرا پس خدیجه و معصومه گریه نکردن؟

خدایی اش هم اومد بیرون، دیدم جای زخمش خیلی سطحیه. معلوم هم بود درد نداره. فقط بابت اینکه ثابت کنه رئییسه، کولی بازی از خودش درآورده بود.

خب، دیگه از چی بنویسم؟ چی کار کنم؟ 

شام نخوردم، که اصلا میلم نمیکشه بخورم. اینقدر اصرار و التماس کردم غذا برام نذارید، غذا مونده نمیخورم، باز اندازه چند روزم غذا هست تو یخچال.

18:48:50

اااه! هنوز ساعت هفت هم نشده! عادتم ندارم زودتر از 11/5 بخوابم. 

واقعا چیکار کنم؟!!

آهان، برم برا گربه ها غذا ببرم! بلکه زمان بگذره...

***

21:12:44

هم مادرم و هم نرگس معتقدن قبل از بیرون از خونه باید همه چی مرتب باشه و چیزی پخش و پلا نباشه. امروز صبح هم قبل رفتن همگی خونه رو کامل مرتب کردن و رفتن. 

کاش نکرده بودن، کاش مثه هرشب وسایل فاطمه ریخت و پاش بود. کاش کتاباش به بهونه اینکه میخواد ازم سؤال بپرسه، ولو بود.

کاش حداقل یکی دو تا تیکه از اسباب بازی های خدیجه تو دست و پا بود. 

اینجوری انگار خونه بیشتر خالیه. 

***

2018-10-19

22:58:55

درست در همین لحظه فرصت کردم دراز بکشم. از صبح ساعت 7 که شروع کردم به کار، فقط یه نیم ساعت وسطش برای نماز و ناهار نشستم زمین! 

هزار بار دیدم که نقشه های خدا واسه زندگی خیلی دقیقه ها، باز یادم رفته. همین هفته پیش بود که اینجا روضه خونی کردم از این مصیبت دیگه؟

خب، امروز بابتش کلی خدا رو شکر کردم. که کار دارم و سرم گرمه و لازم نیست در و دیوار تماشا کنم و با خودم حرف بزنم! 

هفته پیش چه خبر داشتم که این هفته قراره تنها بمونم؟

به هر حال از همون 7 صبح شروع کردم به کار، حدودای 8 هم تلفن کردم و بعد کلی چک و چونه، بالاخره حدود 10 دو نفر تشریف آوردن. 

ولی در مجموع فکر نکنم دیگه در طول عمرم همچین کاری بکنم. از بس که حرف گوش نکن بودن! حالا خوبه قبلش من کلی چک و چونه زده بودم که باید آداب و مقررات خونه ما رو رعایت کنن. 

نمونه کوچیکش این که با وجود شصتاد جفت دمپایی که همه جا گذاشته بودم و تأکید مؤکد کرده بودم، تو هر قسمت از دمپایی مخصوص استفاده بشه، باز با دمپایی دستشویی میومدن تو راه پله!!

خلاصه که با کلی حرص خوردن، بالاخره کار تموم شد. 

پهن کردن فرشا و موکتا رو هم گذاشتم برای شبای بعد. 

حسنش این بود که غذاها هم تموم شد. ماشاءاللّه بخور بودن ها!

گربه هم خوب بهش خوش گذشته، اصلا حاضر نیست واسه اجابت مزاج هم از انباری بیاد بیرون! 

جدی جدی غصه بیرون کردنش رو دارم. که اصلا میره بیرون؟! یا دیگه کلا حیاط میشه ملک شخصی اش؟

...

21:23:10

2018-10-2

یه پیام خصصوصی هست اینجا درباره اینکه چطوری هم خونه فرش نداره و هم قبل رفتن خونه مرتب شده و...

خب توضیح مختصر مفیدش اینه که ما3 ساله که همسایه دیوار به دیوار پدرم هستیم. گربه خونه ما رو با زایشگاه اشتباه گرفت. و الان یه هفته 10 روزه که منزل پدر هستیم، بودیم، هستم. 

توضیحات کافیه؟!

حدود 7 رسیدم خونه، یه دو ساعتی مشغول جابجایی وسایل و پهن کردن فرش ها بودم. 

از عمد کلش رو انجام نمیدم که بیکار نشم. خواهر جانمان و بچه هاش هم، حسنی و امیر حسین، امروز شونصد بار تلفن کردن شب برم پیششون. ولی سختمه شدید... تنهایی جایی رفتن...مگه امکان داره اصلا؟

هنوز هم شام نخوردم. یعنی راستش شونصد بار رفتم سر یخچال، ولی تصمیم نگرفتم چی بخورم. احتمالا یه چند قاشق ارده شیره بخورم. 

تنبلی نمیکنم برای درست کردن غذا، جدا میلم نمیکشه. 

از اونجایی که هزینه تماس تلفنی با عراق خیلی زیاد شده، مجبورم صرفه جویی کنم....

....

22:13:58

2018-10-21

اینقدر تصمیمون ناگهانی بود و اینقدر مسأله بدیهی و واجب بود برامون که اصلا یادمون نبود اجازه فاطمه رو باید بگیریم از مدرسه، یا لااقل خبر بدیم بهشون. امروز خودشون تلفن کردن و پیگیری کردن چرا فاطمه نمیره مدرسه... بازم به احساس مسئولیتشون! 

باهاشون صحبت میکردم، تلفنی، میگفتن "بابا جات خالیه!  از اون بارونایی داره میاد که شما همیشه توش گیر میفتید و وقتی میرسید خونه، ازتون آب میچکه!"

خودم هم دیدم، خیلی طوفانیه انگار کربلا. همینطور هم مهران و ایلام. خدا خودش کمک همه شون کنه. مخصوصا بچه دارها.

...

00:30:43

2018-10-23

از ساعت 7 و نیم تا الان، هر چی تلفن کردم، جواب ندادن هیچ کدوم. میدونم احتمالا جایی هستن که آنتن نمیده، ولی جمله ضبط شده " مخاطب در دسترس نمیباشد..." به شدت اعصابم رو خط خطی میکنه. 

به توصیه دکتر پرما، شیر و دوغ شتر خریدم. که طبع گرم داره و خیلی مفیده و چه و چه. گوشت شتر استفاده میکنیم، به صورت چرخکرده و با طعمش مشکلی نداریم. ولی درباره شیر و دوغش مطمئن نبودم خوشمزه باشه.

بد نیست، مخصوصا دوغش میشه گفت خوبه. ولی آخرش طعمی که رو زبون میمونه مثه اینه که یه لیس به شتر زده باشی!  قشنگ مزه پوست و پشم شتر داره تهش. 

خب آره، دارم از در و دیوار مینویسم که اصل حرف امشبم رو نگم. راستش خیلی دلخورم از دست خودم. دلخور نه، حرصم دراومده از این اخلاق گند.

خواهرم تو این چند روز، بنده خدا کلی التماسم کرد برم خونه شون. اولش بهونه آوردم که کار دارم و... نهایتا دیشب بهش گفتم خیلی سختمه بدون نرگس و بچه ها. 

امروز پیام داد، دیگه تلفن نکرد، که اگه فاطمه هم بود، بازم نمیرفتی خونه اش؟

واقعش من بینشون فرق نمیذارم. هر دوشون برام عزیزن. ولی خب، با فاطمه چند سال همسایه بودیم، نرگس و فاطمه از 11 سالگی دوست و همکلاسی بودن. شوهر فاطمه هم زمین تا آسمون با آقا حمید فرق داره. هرچقدر مجید خودمونی و اهل رفاقت و رفت و آمده، هنوز بعد اینهمه سال یخ داداشش با ما باز نشده. 

رو این حساب، شاید اگه فاطمه تهران بود، فقط شاید، میرفتم خونه شون. 

ولی از صبح تا الان هنوز نتونستم جوابش رو بدم. هر چقدر هم با خودم کلنجار رفتم، نتونستم برم رو در رو باهاش حرف بزنم از دلش دربیارم. دلم میخواست یکی یه "چه مرگته؟" درست و حسابی بارم میکرد. 

....

23:44:10

2018-10-23

همین الان رسیدم خونه. اول رفتم برای گربه ها غذا گذاشتم. چقدر گند میزنن اینا. این جعبه پنجمه که براشون گذاشتم. 

امروز دیگه تصمیم قطعی گرفتم برم خونه خواهرم. پیامکی بهش گفتم که شب میام خونه تون. 

خودش و بچه هاش خیلی خوشحال شدن و استقبال کردن. ولی حمید آقا، یه نیم ساعت که ساکت نشست، گفت خسته ام و رفت خوابید. 

قهر نیستا، کلا اخلاقش همینه. مجید هم ازش شاکیه. دیگه منم بی خیالش شدم. یه کم سر به سر امیرحسین گذاشتم. یه کمی هم حسنی درس و مشقش رو آورد و سؤال داشت. 

یه مقداری هم فوتبال نمیدونم کجا و کجا رو تماشا کردیم با امیر حسین. آخرش بود البته و انگار  مساوی تموم شد. 

و کمی هم با آبجی خانوم مرور خاطرات کردیم که چقدر بچگی هاش، نازک نارنجی بود. تا حدی که حتی حاضر نبود تو پارک بستنی بخوره، مبادا دست و لباسش کثیف شه! 

و من چقدر از همین نقطه ضعفش، سوء استفاده کردم و اذیتش کردم. شرمنده! 

همین دیگه، رفتم خونه شون و تموم شد. یه بار بزرگ بود رو شونه ام. 

راستی، خبر دارید دولت نامحترم چقدر داره اذیت میکنه زائرای اربعین رو؟ سر فروش دینار به قیمت دولتی؟ که تازه تو عراق ارزونتر میشه خرید؟ خدا ازشون نگذره فقط...

....

23:03:57

2018-10-24

امشب دیگه تمام وسایلمون رو از خونه پدرم آوردم اینجا. اصلا فکر نمیکردم اینهمه بار و بندیل آورده باشیم. به این خاطر که هر وقت هر چی لازم شد، بچه ها رفتن آوردن، نشون نمیداد. 

فقط موکتای راه پله رو نتونستم پهن کنم. به خاطر گیره هاشون که خیلی میزون باید بشن. 

تختمون رو هم عجالتا جمع کردم. تشک خیلی گرونه! 

دلم براشون چقدر تنگه؟ نمیتونم بگم. فقط اینقدر بگم که وقتی رفتم برا گربه ها غذا بذارم، یه لحظه با یکی از بچه گربه ها چشم تو چشم شدم، اشکم درومد! نگاهش خیلی شبیه نگاه خدیجه بود وقتی مریضه یا خسته است. 

دیشب هم تو تمام خوابام با ربط و بی ربط حضور داشتن این دو تا فسقل. و منم با ربط و بی ربط بغلشون کردم .

...

22:41:38

2018-10-25

بعد از ظهر، خیلی سرم درد میکرد. رسیدم خونه، قرص خوردم خوابیدم. 8 بیدار شدم. ولی تا نیم ساعت داشتم فکر میکردم فردا چه امتحانی دارم؟ مامان و بابا و خواهرام کجا رفتن و چرا من رو با خودشون نبردن؟ افطار کردم یا باید سحری بخورم؟ و...

دقیقا تو حال و هوای سال سوم و چهارم دبیرستان بودم و اصلا این 24/25 سال رو یادم نبود! بعد که یه کم تو خونه راه رفتم و وسایل بچه ها رو دیدم، کم کم برگشتم به زمان حال. 

خواب بد موقع غروب، اونم تو فصلای پاییز و زمستون، قابلیت داره آدم رو راهی تیمارستان کنه، اینقدر که محتویات مغز رو زیر و رو میکنه. 

بعد که حالم جا اومد، یهو تصمیم گرفتم برم اسباب بازی های خدیجه رو به سبک خودش، گوشه گوشه خونه بچینم. وقتی داشتم فکر میکردم چرا قابلمه و کاسه بشقابش رو کنار اپن میچینه و استکان نعلبکی اش رو پشت پنجره، تازه فهمیدم بچه ام تمام خونه رو خونه بازی اش فرض کرده! 

یه کمی هم کمد و کشوی فاطمه رو مرتب کردم. و بعد رفتم سر وقت سایت زمین تخت. اونن موقع که بحثش رو با عماد داشتم، ته دلم این بود که خب معلومه دارن چرت میگن. ولی در عین حال یه چند تا مسأله رو مطرح کرده بودن که کمی تا قسمتی درست به نظر میامد. 

گذاشته بودم سر فرصت برم سراغش ببینم حرف حسابشون چیه. البته هنوز حساب و کتابش رو خودم دقیق نکردم. ضمن اینکه مطمئن نیستم تو این مورد خاص گزارششون درست باشه. ولی ادعا میکنن بارها اتفاق افتاده، افرادی در استرالیا و آمریکای جنوبی، همزمان ماه رو در آسمان دیدن. و این در حالت کروی امکان نداره. 

یه مورد دیگه هم درباره فاصله خورشید تا زمین هست. که میگن اگه فاصله در این حد زیاد باشه، در اینصورت در مدارهای مختلف، طول سایه ها با هم اختلاف چندانی ندارن. البته تو این مورد باید حساب شکست نور رو هم بکنیم که نمیکنن. 

اما تنها نکته ای که به قطعیت میشه از مستنداتشون نتیجه گرفت، اینه که ناسا خیلی داره دروغ میگه و بیشتر حرفایی که میزنن، فقط ادعاست. مخصوصا این که میگن به ماه سفر کردن یا سفینه به مریخ فرستادن. حتی تصاویری هم که ادعا میکنن از ماهواره ها ارسال شده، بیشترشون دروغه. حالا اینکه آیا اصلا ماهواره ای وجود داره و نمیخوان تصاویرش رو منتشر کنن، یا از اساس هیچ ماهواره ای ساخته نشده، رو نمیدونم. 

10:10:06

2018-10-26

ساعت 7 شب به وقت نجف پروازشونه. به نظرتون الان برم فرودگاه، خیلی زوده؟!!

...

20:03:55

2018-10-26

بلافاصله بعد از نماز مغرب و عشا، راه افتادم سمت فرودگاه. میدونستم بازم زوده، ولی دیگه تا همینجا هم که صبر کردم، خیلیه. الان رفتم اطلاعات پرواز بپرسم پروازشون کی میشینه، میفرمایند که هنوز بلند نشده. و اینطور که پیداست دو ساعت تأخیر دارن! 

البته هنوز روی تابلو، چیزی ننوشتن...

  • شهاب الدین ..

یه سری حرفا هست که میخوام بنویسم، ولی ربطی به هم ندارن. شماره ها تزئینیه! 

1- پرتقال فروش مسأله زیر رو پیدا کنید:

آقای دکتر عباسی سال 1395 سخنرانی کردن و اونجا چند تا موضوع رو با زبان فارسی کمی سخت مطرح کردن. من جمله لیبرال مسلک بودن جناب آخوندی، تقلبی بودن مدرک دکترای پرزیدنت، جاسوسی و ارتباط پرزیدنت با اسرائیل در سال 65 که مفصلا تو کتاب ممنوعشون هم توضیح دادن، اختلاف نظر پریزدنت با حضرت آقا در مورد امکان تقسیم علوم انسانی به غربی و اسلامی. 

بلافاصله از این سخنرانی، دفتر ریاست جمهوری از دکتر به استناد این سخنرانی از ایشون به اتهام نشر اکاذیب و توهین به مقام رئیس جمهور شکایت کرد. 

دادگاه بعد از بررسی این شکایت و مطرح شدن ادله طرفین در دادگاه، دکتر رو از اتهام نشر اکاذیب تبرئه کرد، ولی به اتهام توهین به رئیس جمهور، مجرم شناخته شدن و حکم 7 ماه زندان براشون صادر شد!!!

2-دروغ دونم در حال انفجاره! از بس تو این یه هفته ده روز خالی بستم برای نرگس. و واقعا نمیدونم چطوری راستش رو بگم. به هر حال دیدم با این اوضاع و احوالم، درست نیست برم. و بیشتر از این هم نمیشه صبر کرد. به نرگس گفتم بهم مرخصی نمیدن و نمیتونم بیام. و راضی اش کردم با پدر و مادرم برن. البته نجم هم قرار شد با دانشگاهش نره. 

یکشنبه سایت سماح ثبت نام کردم برای نرگس و بچه ها و پدر و مادرم. به محسن هم گفتم ثبت نام کنه و تا 4 شنبه خودش و زهرا و معصومه رو با ویزا برسونه تهران. یه کم بهونه درآورد که خودش با دوستاش بره و زهرا رو نبره، ولی قبول نکردم. هم دیگه واقعا جوابی برای زهرا نداشتم و هم رو کمکش حساب کردم. 

برای پنجشنبه بلیط گرفتم که باز به نسبت خوب بود قیمتش.

3- پدربزرگم ازدواج کرد!! باور نکردنی ترین خبری که باور کردم!نمیتونم تو این مورد خاص هیچی نگم. یه حس ناشناخته ای دلم رو زیر و رو میکنه. برام سخته هضمش، خیلی سخت. 

4- فاطمه، آبجی خانوم منظورمه، امروز رفت. لعنت به دوری و دلتنگی های تموم نشدنی. همین. 

5- "هیچ کجا خونه خود آدم نمیشه." این طلایی ترین جمله این روزامه. حتی خونه پدر و مادر و حتی تر اگه همسایه باشن. 

قوانین ریز و کوچولویی وجود داره که فقط وقتی مجبور باشی شب تو خونه ای غیر از خونه خودت بخوابی، متوجه شون میشی. رعایت همین تفاوت های کوچولو از رعایت 100 تفاوت بزرگ سخت تره. 

این چند شب دارم فکر میکنم بابا که با بیست سال پیششون خیلی فرق نکردن، پس این منم که اینقدر عوض شدم که یادم نیست به چه چیزای کوچیکی حساسیت داشتن و دارن. 

6- کاش بیست سال بعد فرصتی پیش بیاد که مثلا عماد و خونواده اش یه هفته بیان خونه ام. و یادم باشه جلوی بچه هاش بابت موبایل دست گرفتنش تو ساعتی که از نظر من دیره، بهش اخم نکنم. البته اگه هنوزم موبایل بود اون موقع! 

7- فاطمه دستور صادر فرمودن براش کتاب مرشد ریاضی بگیرم. رفتم بگیرم دیدم یه کتاب سؤاله و یکی هم پاسخنامه. دونه ای 32 هزار تومن ناقابل. از اونجایی که سابقه خرید اینجور کتابا و حل نشدنش تو پرونده اش هست، تلفن کردم ببینم جدا لازم داره یا نه. مخصوصا پاسخنامه اش رو. 

فرمودن که:" معلومه که لازم دارم بابا جونم. ولی پاسخنامه اش رو برای شما میخواستم. اگه به نظرتون خودتون میتونید جواب بدین و لازم ندارین، خب نگیرین!!"

8- خدا رو شکر بعد از 9 نوبت تزریق خیلی بهترم. تقریبا حس خواب رفتگی ام هم تموم شده. ولی از نظر دکتر مهم اون پلاک های مغزه که با این روش از بین نرفتن و نمیرن. دنبال آمپول هستم، ولی پیدا نکردم هنوز. اما ناراحتش هم نیستم. یه چیزی ته مله های دلم میگه با همین شیوه گرمی خوردن و کم کردن اضطراب و دلشوره و ناراحتی، درست میشه. شد شد، نشدم فدا سرم. 

9- اون هفته که قرار بود cft تو مجلس بررسی شه، به یه 70،80 تا از نماینده ها پیامک دادم و گفتم ما به عنوان مردمی که شما رو به وکالت از طرف خودمون فرستادیم مجلس توقع داریم اولا شفاف باشه رأی تون و ثانیا طرح هایی مثل شفاف شدن اموال مسئولین رو تو اولویت قرار بدین و دیگه اینکه وقتی حضرت آقا رسما اعلام میکنن ما به این جور لوایحی که غرب دیکته میکنه احتیاج نداریم و نباید تصویب بشه، حق ندارید بهش رأی مثبت بدین. 

با اسم و آدرس هم پیامک دادم که اگه خواستن پیگیری کنن راحت باشن. 

10- آمنه یه ژن جهش یافته ریاست داره که واقعا ترسناکه! با نیم وجب قد، واسه تمام خانواده تصمیم میگیره. این رو ما میدونستیم، این چند روز هم خونگی با پدر و مادرم اونا رو هم وادار به اعتراف کرد. 

11- تو این چند روز نرگس و خواهرم، خرده خرده آشپزخونه رو سر و سامون دادن. شستن دیوارها رو گفتم بذارن برای بعد از برگشتشون. شاید هم تو این مدت تلفن کنم این مؤسسات خدماتی. از اون کارایی که تو عمرم نکردم. 

12- خدیجه خبر نداشت دارم ثبت نام میکنم برای کربلا. دیروز که اومدم خونه با همون لهجه و زبون خودش برام تعریف کرد خواب دیده داره با هواپیما میره بهشت و از پنجره اش برام دست تکون داده.

13- پاییز میرسد که مرا مبتلا کند/ با رنگهای تازه مرا آشنا کند

پاییز میرسد که همانند سال پیش/ خود را در دل قالیچه جا کند

او میرسد که باز هم عاشق کند مرا/ او قول داده است به قولش وفا کند

پاییز عاشق است...

چه کنم با این دیوانگی پاییز؟!!

14- یادم باشه در اولین فرصتی که رفتیم مشهد، با نرگس بریم یه جایی که مردونه و زنونه مختلط باشه تا براش زیارت نامه بخونم. 

آرزوهای قشنگ رو فراموش نکنیم. 

15- سؤال: پرتقال فروش مورد یک چه نسبتی با صادق زیبا کلام و شیخ صانعی دارد؟ 

  • شهاب الدین ..

آخ که چقدر دلم میخواد بشینم گریه کنم! گریه ها! 

من روضه میخونم، دلتون گرفت همراهی کنید:

امروز نرگس و بچه ها از صبح رفته بودن خونه مادرم. آبجی خانوم از بندرعباس اومدن. منم برگشتنی، یک راست رفتم اونجا. 

خیلی هم خوب و خوش. بعد مدتها زینب و رقیه رو دیدیم. خواهر کوچیکه و بچه هاشون هم بودن. 

خلاصه که یه دل سیر خواهر زاده ها رو چلوندیم.

تا نیم ساعت پیش که دیگه زحمت رو کم کردیم و رفتیم خونه. همین که وارد حیاط شدیم، دیدیم در ورودی راهرو کمی به اندازه شاید 5 سانت لاش بازه. 

اصولا روی بسته بودن این در، حتی وقتی خونه هم هستیم، حساسیم. حالا کی آخرین نفر بیرون اومده و باز گذاشته، نمیدونم. ولی همین که در رو باز کردیم و چراغ روشن شد، دیدم از همون جلوی در موکت خونیه. 

خدایی اش ترسیدم. گفتم همه تو حیاط بمونن و خودم رفتم تو ببینم چه خبره. 

تمام خونه، جا به جا، رد خون بود. پرده ها، روی کابینتا، سرامیک دیوار،  حتی روی در یخچال و... 

البته نه اینکه مقدارش زیاد باشه، ولی همه جا هست. 

تا رسیدم بالا، تو اتاق خودمون. 

اینجا اصل روضه است ها! 

تو اتاق، دقیقا روی تخت، چی دیدم؟ یه گربه با نمیدونم 5 یا 6 تا بچه گربه!!! 

مگه گربه ها تو بهار زایمان نمیکنن؟؟؟ آخه چرا الان؟ اونم دقیقا وسط تخت ما؟؟؟

گربه هم که ترسیده بود حسابی و کلی جیغ و جیغ کرد و یه دور هم جلوی چشمم پرید به همه جا و اتاق رو به هم ریخت. 

دیگه با چه حال زار و نزاری رفتم پایین و گفتم چه خبره، بماند. 

به خاطر شوک اولیه ای هم که بهم وارد شد، که نمیدونستم خون چیه، حالم خیلی بد شد. هنوزم حالم بده. سمت چپ بدنم یاری نمیکنه. 

خلاصه که دیدیم نمیشه موند، دوباره اومدیم خونه پدرم. 

عماد و نجم هم گربه و بچه هاش رو گرفتن و آوردن بیرون. عجالتا گذاشتنشون تو انباری. ان شاءاللّه که بعدا بتونیم بیرونشون کنیم.

حالا نرگس خودش نرفت ببینه، خیلی نمیتونه عمق فاجعه رو درک کنه. داره برای خودش برنامه ریزی میکنه فردا همگی با هم خونه رو تمیز کنیم. 

ولی به نظر من تنها راه چاره اینه که تلفن کنیم آتش نشانی!! از همون بالا با فشار آب، بشوریم بیایم پایین! 

مخصوصا با این حال من که به زور دو قدم راه اومدم. ان شاءاللّه که تا فردا بهتر شم. ولی بازم در توانم نیست.

فقط جای شکرش باقیه بغرنج بودن ماجرا باعث شده کسی حواسش به من و حالم نباشه. 

البته به جز فاطمه. که هم سر شام یهو گفت بابا چرا چند وقته چشمای انگشتات دیگه نمیبینه! و هم الان خیلی حواسش بهمه. 

خدایی خیلی سخته. کل زندگی رو باید یه جا شست. 

یه پیام هم هست که ان شاءاللّه بعدا جواب میدم. 

بیمارستان نوشت:

امروز، صبح دیدم جدی جدی واسه حتی سر پا ایستادن هم مشکل دارم. ناچار شدم اختصاصی به نجم بگم مریضم. 

خدا خیر دنیا و آخرت بهش بده، کاملا درک کرد که دوست ندارم کسی چیزی بفمهمه. کلی کمکم کرد. 

بعدم که تلفن کردیم بیان فرشا رو ببرن. خودش و عماد رفتن تمام فرش و موکتا رو جمع کردن. پرده ها رو هم باز کردن. 

آخه من نمیدونم چرا به پرده ها پریده؟ اصلا با اون حالش چه جست و خیزی کرده! 

بعد هم که چقدر قیمتای قالیشویی بالاست! اینقدر که دارم میگردم ببینم موکت ارزون متری چنده، بی خیال شستن موکتا بشیم، از نو بخریم! 

هر چند که اینم گرونه. آقا جان همه چی گرونه. گرون! 

دیگه اینکه با کلی گانگستر بازی، تونستم با دکترم تلفنی صحبت کنم. نظرشون این بود که فورا برم بیمارستان بستری شم. 

ما هم با نجم یه داستان سر هم کردیم و بعد از ظهر اومدیم بیمارستان. برنامه اینه که باید 5000 واحد کورتون رو در طی 5 روز، دریافت کنم. به صورت آمپول داخل سرم. روزی دو نوبت. و ان شاءاللّه بعدش موقتا علائم برطرف میشه. تا درمان.

ما هم با پرستاری و مدیریت بیمارستان چک و چونه زدیم تا بالاخره رضایت دادن بستری نشم. هر روز صبح و شب بیام سرم بزنم و برم. 

هم به خاطر کار و زندگی خودم و هم اینکه هیچ دلیل موجهی واسه شب خونه نرفتن ندارم. ضمن اینکه موندنم تو بیمارستان هم توجیه نداره. نه احتیاج به مراقبت خاصی دارم و نه درمان ویژه ای قراره انجام بشه. 

البته که کلی فرم پر کردیم و امضا دادیم و چه و چه که مسئولیتش با خودمون باشه. 

به هر حال الان که اذان دارن میگن رو تخت هستم و منتظرم تا سرمم تموم بشه و برم. نجم هم رفته نماز بخونه بیاد.

دکتر گفتن احتمالا با همین نوبت اول، کلی حالم بهتر میشه. ولی بایستی تا نوبت آخر رو بیام. 

  • شهاب الدین ..

قبل هرچی یه خرده درباره اشتباهی که کردم، توجیه کنم و دلیل بیارم! قبلا هم گفتم و نوشتم، اینجا برای من اول از همه حکم یه چاه رو داره که میشه توش یواشکی داد زد، وقتی خیلی بهش احتیاج دارم. 

حکم بارانداز فکرای درهم و برهمم. حکم جایگاه تخلیه حرفاییه که تو مغزم وول میخورن و نمیتونم به کسی بگم. 

به همین خاطر هم دیگه حتی به نرگس هم آدرس ندادم.

چرا تو یه دفتری چیزی نمینویسم؟ پیداش میکنن بچه ها!  

بیشتر درد و دلایی که اینجا با خودم میکنم، در عرض کمتر از 24 ساعت از ذهنم برای همیشه پاک میشن. اصلا دیگه یادم نمیمونه همچین غم و غصه ای هم داشتم.

این مورد آخر، ام اس، رو هم از همین جهت نوشتم. تو این دو سه هفته ای که متوجه شدم یحتمل بیست ساله داریم با مسالمت در کنار هم زندگی میکنیم، کلی دغدغه های جدید گوشه و کنار مغزم روشن شده بودن و داشتن واسه خودشون سر و صدا میکردن. 

اینجا نوشتمشون که ساکت شن، نه اینکه حتی بخوام براشون دنبال راه بگردم. 

نمیخوام ادای عرفا رو دربیارم و شما هم بهتر میدونید که خیلی شوتم. 

ولی خداییش نگران احتمالات این بیماری نیستم. 

تنها و تنها نگرانی ام اطرافیانم هستن، مخصوصا مادرم. که نوشتم خیلی خیلی حساس هستن. 

ایشون به دلیل حس بالای همدردی که نسبت به بقیه دارن، با هر اتفاق کوچیکی مریض میشن. به قول دکترهای مختلفی که رفتن، راه چاره شون رفتن و رها کردن همه چیزه. که خب اصلا راضی نمیشن. 

رو این حساب، از خدا میخوام یه کاری کنه مادرم متوجه نشن. 

دیروز عصر پیش دکتر صحراییان نوبت داشتم. ایشون هم نظرشون ام اس بود. گفتن میتونن 5 روز برام دستور بستری بنویسن تا با تزریق دوز بالای کورتون، این بی حسی سمت چپم تا حد زیادی برطرف بشه. 

ولی قبول نکردم. چون به قول ایشون، این کار درمان نیست. فقط برطرف شدن علائمه. و باعث برطرف شدن پلاک های مغز نمیشه. 

پرانتز باز: پلاک ها رو که تو عکس ام آر آی دیدم، گفتم اینا همون حرفای دست و رو نشسته کله ام هستن! پرانتز بسته. 

چرا قبول نکردم؟ چون الان ده روزه با این بی حسی دارم زندگی میکنم و کسی متوجه نشده. بی حسی ام شبیه خواب رفتنه. سعی میکنم از دست چپم کمتر کار بکشم. موقع راه رفتن هم کمی با مکث بیشتر راه میرم. 

بچه ها رو هم با دست راست بغل میکنم. 

خلاصه الان مشکل ندارم اونچنان. البته ممکنه تا یکی دو ماه آینده بی حسی پیشرفته تر بشه. اون موقع شاید برم بیمارستان. 

همون دیروز با آقای دکتر پرما هم تلفنی صحبت کردم. ایشون خیلی ساده توضیح دادن که پلاک یعنی فریز شدن مایع غشای مغز که در اثر سردی ایجاد میشه و راه درمانش هم استفاده از گرمی هست. 

تو این مورد راستش تقصیر خودمه. از ابتدای زندگی ام، از شیرینی و گرمی متنفر بودم. و در عوض سردی از هر نوعش رو میخورم. 

از همون دیروز عزمم رو جزم کردم سردی جات رو کلا بذارم کنار و برم سراغ گرمی. اول از همه یه شیشه کوچیک شیره انگور گرفتم.

از دیشب تا الان نصفش رو خوردم. تو این 24 ساعت هم لب به لبنیات، مخصوصا دوغ نزدم. 

خرما هم تو لیستم هست که از فردا شروع میکنم روزی 10 تا میخورم. 

و فعلا همین. 

جالبه، اینقدر که مردم از این بیماری و اسمش وحشت دارن و حتی متخصصین رادیولوژی، اساتید این رشته خیلی باهاش رفقین و انگار نه انگار چیزی مهمیه! 

همین دیروز تو مطب، قبل از من خانوم جوونی نوبت داشت که رو ویلچر نشسته بود و به شدت پکر بود. مادرش هم بود و داشت برای همه با کلی آه و ناله از ماجرای بیماری دخترش تعریف میکرد و اینکه باردار هم هست و میخوان ببینن بچه رو چی کار کنن. 

تا قبل اینکه برن تو مطمئن بود نظر دکتر اینه که بچه رو باید سقط کرد و اجازه بارداری بهش نمیده. 

ولی اومدن بیرون اصلا انگار شفا گرفته بود خانومه. اینقدر که خوشحال بودن. تند و تند و با هیجان داشتن حرفای دکتر رو برای بقیه میگفتن که خیلی هم موافق بچه است و گفته بارداری یکی از روش های درمان این بیماریه. حتی اگه درمان هم نشه، چون سبک زندگی رو تغیرر میده، خیلی خوبه! 

دکتر حتی به من هم گفت تو که بیست سال باهاش زندگی کردی، خب برو بقیه اش رو هم سر کن دیگه! دارو میخوای چی کار؟!

در نهایت گفتن اگه تونستی 11 تا آمپول رو پیدا کنی، بخر و هفته ای یه دونه بزن. وگرنه بی خیالش شو. دو تاش فایده نداره.

یه نگرانی دیگه ای هم که داشتم به خاطر اربعین بود. هم هزینه اش و هم توانایی ام. که دیروز خیلی بی مقدمه طلبی بابت یه کاری که دو سال پیش انجام داده بودم وصول شد: 5 تا سکه دادن بهم. ان شاءاللّه که برکت کنن و تمام مخارج سفرمون در بیاد. 

البته هنوز شک دارم خودم هم برم یا نه. بیشتر تصمیم دارم نرگس و بچه ها رو بسپرم به نجم. فقط یه بهونه ای پیدا کنم که مشکوک نشن. 

در نهایت بازم معذرت میخوام که نگرانتون کردم. واقعا چیز مهمی نیست. اینقدر که حتی ....

و اما ...

باز دیروز این عماد ما رو سر کار گذاشت در حد چی. پریشب از بسیج مسجد باهاش تماس گرفتن که بیا پایگاه تا صبح بعد از اذان بریم به سمت استادیوم.

نجم هم رفت دانشگاه تا با بسیج دانشگاه برن. 

هر دو هم موبایلشون رو نبردن که براشون درد سر نشه.

ما رو حساب اون سری که رهبر اومدن مصلی، سال 79 فکر کنم، و ترافیکی که شد، توقع نداشتیم زودتر از 3 و 4 برسن. 

با این حال نجم 2 رسید خونه. اما ساعت 4 نرگس خبر داد که عماد هنوز نیامده. منم که تو مطب بودم، نمیتونستم کاری کنم. 

به نجم گفتم بره از فرمانده بسیج مسجد سؤال کنه اگه اومده. 

که ایشونم تشریف آورده بودن و خیلی خونسرد جواب داده بودن چون عماد موبایل نیاورده بود، موقع برگشت که داشتیم موبابل بچه ها رو پس میدادیم، حواسمون پرت شد و منتظر عماد نشدیم! 

در واقع جا گذاشته بودنش.

بازم جای نگرانی نبود. مترو و بی آرتی داره استادیوم. 

ولی وقتی ساعت 7 رسیدم و دیدم هنوز نرسیده، دیگه نگران شدم! 

فقط جای شکرش باقی بود نرگس خبر نداشت مترو و بی آر تی هست، توقع داشت هنوز تو راه باشه. 

با این حال کاری ازم بر نمیامد جز منتظر بودن. با خودم گفتم یه ساعت دیگه صبر میکنم، نرسید، میرم کلانتری.

تا حالا یواشکی دلم شور نزده بود، خیلی سخت بود به روی خودم نیارم و فقط زیر لب صلوات بفرستم.

که خدا رو شکر رسید. کجا بود دقیقا؟ همون تو راه. منتها پیاده! از اونجایی که قرار بوده با بسیج برن، یه قرون پول تو جیبش نذاشته! حتی کارت مترو اش رو هم نبرده بود. 

تازه وقتی رسید و تعریف کرد چه دسته گلی به آب داده، مادرش نگران شد که وای! چرا پیاده؟ اینهمه راه؟ خب از یکی تلفن میگرفتی زنگ میزدی!  

بهش میگم خب یه تاکسی دربست میگرفتی تا خونه، اینجا باهش حساب میکردی. میگه: گرون میشد خب! 

حتی فاطمه هم برگشته میگه خب میتونستی سر راه بری یه درمانگاهی، چیزی، تلفن کنی و خبر بدی.

چی کار میشه کرد، عماده دیگه. وقتی بخواد ثابت کنه میتونه از این سر شهر تا اون سر شهر پیاده بره، این کار رو میکنه. 

  • شهاب الدین ..

دنیا همه چیزش وارونه است!  یعنی اینکه میگن مثه دنبال سایه دویدنه، دقیقا همینه. 

تا وقتی من اصرار داشتم که یهمعلم سر خونه منظم و سخت گیر باشم برای بچه ها، مخصوصا عماد، به هیچ عنوان زیر بار نمیرفتن، مخصوصا عماد! 

حالا که نه وقتش رو دارم و نه دیگه برام اهمیتی داره و به این باور قلبی رسیدم که خودشون باید علاقه و پشتکار داشته باشن، بچه ها، هر کدوم، هر شب ازم توقع دو ساعت درس جدی و امتحان و سؤال و... دارن، مخصوصا عماد! 

قبل از مهر، فاطمه نمیدونم برق سه فاز گرفتش یا چی، که یهو خیلی جدی ازم خواست جبر بهش یاد بدم!  معادله خط و اتحاد و حل عبارات جبری و.. 

اتفاقا گیرایی اش هم خیلی بالاست و کافیه یه اشاره کوچیک بکنم، تا تهش میره. الان تقریبا داریم به معادلات درجه دو میرسیم و مشتق گرفتن و رسم منحنی و پیدا کردن نقطه عطف. 

خب اولین حسود ماجرا کی بود؟ بله، خدیجه. که از شب دوم دفتر نقاشی و مداد رنگی هاش رو آورد و ازم خواست بهش یک دو سه یاد بدم! خب منم از کشیدن گل و درخت و خورشید شروع کردم. تنها نقاشی هایی که بلدم بکشم! و اینکه مثلا بگه چند تا گل کشیدم؟ یا چی از همه بالاتره یا چی سمت راسته و.. .

از شب سوم، آمنه خانوم هم با قلدری تمام به جمعمون اضافه شد. با همون ام ام مخصوصش که بسته به موقعیت معنی های مختلف میده. و در حال حاضر معنی اش اینه که فقط با من حرف بزن و لاغیر!!

عماد البته یه کم صبر کرد و به روی خودش نیاورد، ولی دیگه از اول هفته، رسما با کیفش میاد بالا و از هر درسی، کلی سؤال داره. مخصوصا از شیمی. و هر چی هم بهش میگم بین تمان درسای دبیرستان، شیمی تنها درسی بود که نه میفهمیدش و نه میخوندمش و با نمرات ناپلئونی پاسش کردم، به خرجش نمیره! 

در واقع حالا که دوباره دارم مرور میکنم این درس رو، میببینم مشکلم فرضی بودن تمام نظریاتش بود. که با اینکه اتم غیر قابل رؤیته، چطور و از کجا با این اطمینان میان از نحوه قرار گیری الکترونهاش به دور هسته میگن. 

امشب نجم هم به زبون اومده میگه: پس کی نوبت من میشه؟ من کی دفتر کتاب بیارم؟!

...

چند شب پیش نرگس داشت یه خاطره تعریف میکرد که فلان جا رو یادتونه رفته بودیم؟ میدونید چه حسی داشت؟ انگار عرشه کشتی بود. به خاطر پنجره های بلندش که کنار دریاچه بود و...

که عماد جواب داد: نه. ما موادمون خیلی اصل نبود، تا این حد فازمون بالا نرفت!!!

یعنی فقط فاصله مون باعث شد ازم درجا چک نخوره! 

البته که بعد از دو سه ثانیه، خودش فهمید طرف صحبتش مادرشه، نه یکی از هم کلاسی هاش و شروع کرد معذرت خواهی خیلی جدی. 

نرگس هم که از اساس بهش برنخورده بود و کلی هم خندید بهش و باهاش شوخی کرد. 

خلاصه اش که هنوز ازش دلخورم و خودش هم در جریانه، ولی زیر آبی میره و به روی خودش نمیاره. توقع دارم چی کار کنه دقیقا؟ یه معذرت خواهی از نرگس، بدون اینکه نرگس بخواد جلوش رو بگیره. 

یعنی واقعش از نرگس توقع دارم برای یه بار هم که شده، از تیکه پرونی عماد ناراحت بشه. 

...

زهرا رو بالاخره راضی کردم درسش رو ادامه بده. حالا دوباره چه بهونه ای داره درمیاره؟ که چون مامانم دوباره باردار شده و به خاطر موقعیتش، استراحت مطلقه، باید برم کمکش. 

محبوب بچه قبلی اش رو از دست داد متأسفانه.

البته که زهرا وظیفه داره به مادرش کمک کنه. ولی مطمئنا میتونه به درس و مدرسه اش هم ادامه بده. بعد از کلاسش بره خونه مادرش تا شب باشه پیشش. محسن هم که بنده خدا حرفی نداره. 

میگم که دنیا وارونه است. حالا اگه شرایط جوری بود که نباید میرفت مدرسه، خودش رو به آب و آتیش میزد و میرفت! 

...

با بیماری و درد، مشکلی ندارم. واقعا غصه اش رو نمیخورم. اما دوست دارم تا جایی که ممکنه، بقیه رو شریک نکنم. مخصوصا خونواده رو. دارو هم داشته باشم، جلوی بقیه نمیخورم. 

اما حالا که فهمیدم بیست ساله ام اس داشتم و داره به مرحله ای میرسه که احتمالا تا چند وقت دیگه نیاز به ویلچر پیدا میکنم، خیلی سختمه.

جالبه، من از همون بیست سی سال پیش، وقتی برای اولین بار موقع بلند شدن دیدم دست چپم خیلی خفیف بی حس میشه، مطمئن بودم یه مورد غیر عادیه. و همیشه منتظر بودم علامتی بیشتر ببینم. 

اما تا چند ماه پیش فقط همین بود. که سمت چپم موقع بلند شدن، خیلی خفیف بی حس میشد. حالا ولی، کار به بی حسی های چند دقیقه ای و خواب رفتن چند روزه رسیده. و خیلی سخته پنهان کردنش. توضیح دادنش از پنهان کردنش هم سخت تره. 

مشکل دارو هم هست. یه آمپول باید تهیه کنم حداقل 11 تا. برای 11 هفته. قیمت یک میلیونی اش به کنار، بیمه حساب نمیکنه، فقط دو تا موجود هست تو تهران فعلا! و احتمالا تا دو ماه آینده موجود نمیشه. 

همه اینا به کنار، اربعین چه کنم؟!!

و تازه جراحی زانوی چپم هم هست. که اصلا نمیدونم میصرفه یا نه؟!

...

یه معادله حل کنیم؟

بعد از گذشت 9 ماه از وعده کنترل بازار ارز، دلار به 20 هزار تومن رسید. و حالا ظرف دو روز بعد از پرتاب 6 تا موشک به فاصله سه مایلی از پایگاه آمریکایی ها، دلار 14 هزار تومن و بلکه بیشتر ارزون شد.

سؤال: موشک های بعدی از کجا و با چه زاویه و بردی پرتاب بشن، تا اسرائیل از صفحه روزگار حذف شود؟!

...

اصلا از بابت از دست رفتن سرمایه های مردم و ناراحتی شون خوشحال نیستم، ولی کاش همه مون عبرت بگیریم و دست از احتکار به امید سود بیشتر برداریم. 

پی نوشت:

حقیقتش میخواستم بابت حرفای دیشبم عذرخواهی کنم. حواسم نبود جدا. من واقعا قصد شریک کردن کسی رو تو درد و بیماری ام ندارم. نه اطرافیان و نه دوستان مجازی.

هرچند که جدا هم نگرانی ندارم از این بیماری. اسمش ترسناکه شاید. 

الان یه کم خسته ام، ان شاءاللّه فردا شب میام توضیح بیشتر میدم. 

  • شهاب الدین ..

امشب عماد بعد از شام شروع کرد زیر لب مداحی کردن، تو حال و هوای خودش بود. خدیجه یه کم با تعجب نگاه کرد، بعد یهو گفت: مگه تو خانوم " دعاخون گری" ؟!

توضیح اینکه، ما همچنان خدا رو شکر هفته ای یه بار زیارت عاشورا رو دور هم میخونیم. اما بیشتر ساده است، بدون روضه و مداحی. منتها نرگس خانوم روضه ماهانه دارن و خانوم مداح دعوت میکنه. 

فاطمه کم بود، خدیجه هم به خیل اساتید فرهنگستان خونه مون اضافه شد!

امسال عماد و نجم از قبل تصمیم گرفته بودن برای اربعین با شوهر عمه ام که تو نجف موکب میزنن برن برای کمک. چند سالی هست هیأتشون وسیله میبره نجف برای پخت غذا. پارسال هر وعده تقریبا 12000 تا غذا دادن. 

اما دیشب که تلفنی باهاشون صحبت کردم ببینم امسال کی میخوان برن، گفتن که نمیرن. دولت عراق اجازه برپایی موکب از طرف ایرانیا رو نمیده. چرا؟ چون آمریکا تهدید کرده و گفته تحریم میشید! 

تا به عماد گفتم قضیه رو، خیلی جدی و عصبانی گفت: آقا این تفنگ من کو؟ برم بزنم این آمریکا رو بکشم، یعنی چی آخه؟ اصلا به اون چه؟!!

واقعا هم راه فقط همینه. از آمریکا که البته غیر از این نمیشه انتظار داشت، دشمنه. ولی همین چند وقت پیش خوندم یکی از مسئولین ایلام گفته تو ایام اربعین نمیذاریم کسی ایستگاه صلواتی تو شهر بزنه تا کسب و کار مردم کساد نشه!! 

یعنی از این واضحتر نمیتونن اعلام دشمنی کنن. و الا که ایستگاه صلواتی چه دخلی به کسب و کار داره؟ به هر حال همون اجناس رو هم باید از یه جایی بخرن دیگه. 

خلاصه که هر دم از این باغ بری میرسد.

ولی به کوری چشم دشمن امسال از همیشه با شکوهتر میشه این مراسم. من مطمئنم. 

درباره نجم نوشته بودم که بهش مشکوکم و... ؟ و نوشته بودم نرگس باور نمیکرد حدسم درست باشه؟

خب الان که هیچکدوم اینجا رو نمیخونن، حیف. اما به هر حال حدسم دقیقا درست بود. در واقع خیلی دوست داشت با دختر یکی از خونواده های روستایی که توش کار میکردن ازدواج کنه. 14،15 سالشه با 7،8 تا خواهر و بردار کوچکتر از خودش و پدرشون. مادرشون دو سه سال پیش فوت کرده. 

وقتی بالاخره مجبور شد حرف بزنه و توضیح بده، راه حل میخواست که چطور مطرح کنه. بهش گفتم بره رک و راست با پدرش صحبت کنه اول، اگه نشد شماره بگیره من تلفن کنم. 

که تا بیاد جرأت کنه و بره، دختره شوهر کرد! به یکی از هم ولایتی هاش.

نجم هم یه چند روزی به شدت پکر بود. ولی دیگه محرم شد و تموم شد ماجرا خدا رو شکر. 

...

نظر من اینه: اونی که دانسته و به عمد، کاری کرده که الان اینا، حسن کچل و اهل و عیالش، مسئولیت دستشون باشه، با شناخت ازشون که چقدر غرب زده ان و اینکه چقدر مال مردم خورن، حالا هزار تا هم خیریه راه بندازه، فایده نداره. مردم اگه ازشون دزدی نشه، چپاول نشن، احتیاج به صدقه ندارن آقا!!

منظورم افراد عادی نیستن. 

  • شهاب الدین ..

عکسای دیروز رو دیدین؟! چقدر حرف دارن هر کدوم. چقدر فریادن هر کدوم. 

درسته که اتفاق دیروز دلیل محکمی بود به زبونی دشمن، ولی چیزی از خباثتش کم نمیکنه. 

لطفا برای پدر و مادرایی که دیروز شهید دادن، بیشتر دعا کنید. خدا به همه شون صبر بده. بچه ها....

  • شهاب الدین ..