ای وایییی از گربه

آخ که چقدر دلم میخواد بشینم گریه کنم! گریه ها! 

من روضه میخونم، دلتون گرفت همراهی کنید:

امروز نرگس و بچه ها از صبح رفته بودن خونه مادرم. آبجی خانوم از بندرعباس اومدن. منم برگشتنی، یک راست رفتم اونجا. 

خیلی هم خوب و خوش. بعد مدتها زینب و رقیه رو دیدیم. خواهر کوچیکه و بچه هاشون هم بودن. 

خلاصه که یه دل سیر خواهر زاده ها رو چلوندیم.

تا نیم ساعت پیش که دیگه زحمت رو کم کردیم و رفتیم خونه. همین که وارد حیاط شدیم، دیدیم در ورودی راهرو کمی به اندازه شاید 5 سانت لاش بازه. 

اصولا روی بسته بودن این در، حتی وقتی خونه هم هستیم، حساسیم. حالا کی آخرین نفر بیرون اومده و باز گذاشته، نمیدونم. ولی همین که در رو باز کردیم و چراغ روشن شد، دیدم از همون جلوی در موکت خونیه. 

خدایی اش ترسیدم. گفتم همه تو حیاط بمونن و خودم رفتم تو ببینم چه خبره. 

تمام خونه، جا به جا، رد خون بود. پرده ها، روی کابینتا، سرامیک دیوار،  حتی روی در یخچال و... 

البته نه اینکه مقدارش زیاد باشه، ولی همه جا هست. 

تا رسیدم بالا، تو اتاق خودمون. 

اینجا اصل روضه است ها! 

تو اتاق، دقیقا روی تخت، چی دیدم؟ یه گربه با نمیدونم 5 یا 6 تا بچه گربه!!! 

مگه گربه ها تو بهار زایمان نمیکنن؟؟؟ آخه چرا الان؟ اونم دقیقا وسط تخت ما؟؟؟

گربه هم که ترسیده بود حسابی و کلی جیغ و جیغ کرد و یه دور هم جلوی چشمم پرید به همه جا و اتاق رو به هم ریخت. 

دیگه با چه حال زار و نزاری رفتم پایین و گفتم چه خبره، بماند. 

به خاطر شوک اولیه ای هم که بهم وارد شد، که نمیدونستم خون چیه، حالم خیلی بد شد. هنوزم حالم بده. سمت چپ بدنم یاری نمیکنه. 

خلاصه که دیدیم نمیشه موند، دوباره اومدیم خونه پدرم. 

عماد و نجم هم گربه و بچه هاش رو گرفتن و آوردن بیرون. عجالتا گذاشتنشون تو انباری. ان شاءاللّه که بعدا بتونیم بیرونشون کنیم.

حالا نرگس خودش نرفت ببینه، خیلی نمیتونه عمق فاجعه رو درک کنه. داره برای خودش برنامه ریزی میکنه فردا همگی با هم خونه رو تمیز کنیم. 

ولی به نظر من تنها راه چاره اینه که تلفن کنیم آتش نشانی!! از همون بالا با فشار آب، بشوریم بیایم پایین! 

مخصوصا با این حال من که به زور دو قدم راه اومدم. ان شاءاللّه که تا فردا بهتر شم. ولی بازم در توانم نیست.

فقط جای شکرش باقیه بغرنج بودن ماجرا باعث شده کسی حواسش به من و حالم نباشه. 

البته به جز فاطمه. که هم سر شام یهو گفت بابا چرا چند وقته چشمای انگشتات دیگه نمیبینه! و هم الان خیلی حواسش بهمه. 

خدایی خیلی سخته. کل زندگی رو باید یه جا شست. 

یه پیام هم هست که ان شاءاللّه بعدا جواب میدم. 

بیمارستان نوشت:

امروز، صبح دیدم جدی جدی واسه حتی سر پا ایستادن هم مشکل دارم. ناچار شدم اختصاصی به نجم بگم مریضم. 

خدا خیر دنیا و آخرت بهش بده، کاملا درک کرد که دوست ندارم کسی چیزی بفمهمه. کلی کمکم کرد. 

بعدم که تلفن کردیم بیان فرشا رو ببرن. خودش و عماد رفتن تمام فرش و موکتا رو جمع کردن. پرده ها رو هم باز کردن. 

آخه من نمیدونم چرا به پرده ها پریده؟ اصلا با اون حالش چه جست و خیزی کرده! 

بعد هم که چقدر قیمتای قالیشویی بالاست! اینقدر که دارم میگردم ببینم موکت ارزون متری چنده، بی خیال شستن موکتا بشیم، از نو بخریم! 

هر چند که اینم گرونه. آقا جان همه چی گرونه. گرون! 

دیگه اینکه با کلی گانگستر بازی، تونستم با دکترم تلفنی صحبت کنم. نظرشون این بود که فورا برم بیمارستان بستری شم. 

ما هم با نجم یه داستان سر هم کردیم و بعد از ظهر اومدیم بیمارستان. برنامه اینه که باید 5000 واحد کورتون رو در طی 5 روز، دریافت کنم. به صورت آمپول داخل سرم. روزی دو نوبت. و ان شاءاللّه بعدش موقتا علائم برطرف میشه. تا درمان.

ما هم با پرستاری و مدیریت بیمارستان چک و چونه زدیم تا بالاخره رضایت دادن بستری نشم. هر روز صبح و شب بیام سرم بزنم و برم. 

هم به خاطر کار و زندگی خودم و هم اینکه هیچ دلیل موجهی واسه شب خونه نرفتن ندارم. ضمن اینکه موندنم تو بیمارستان هم توجیه نداره. نه احتیاج به مراقبت خاصی دارم و نه درمان ویژه ای قراره انجام بشه. 

البته که کلی فرم پر کردیم و امضا دادیم و چه و چه که مسئولیتش با خودمون باشه. 

به هر حال الان که اذان دارن میگن رو تخت هستم و منتظرم تا سرمم تموم بشه و برم. نجم هم رفته نماز بخونه بیاد.

دکتر گفتن احتمالا با همین نوبت اول، کلی حالم بهتر میشه. ولی بایستی تا نوبت آخر رو بیام.