الان انگیزه وجودداردازطرف دشمنان که حقایق انقلاب را،ازجمله‌حقایق دفاع‌مقدس را درحاشیه قراردهندوتحریف دروغ‌سازی کنندوجای جلادوشهیدراعوض کنند

خب، هنوز این مشکل صندوق بیان حل نشده و من نمیتونم عکس بذارم. کسی احیانا بلده؟ پیام میده که شما از صندوق بیان خارج شدین. و باید دوباره وارد بشید. 

بگذریم، یه سؤال: شما سرنوششتتون رو کجا گذاشتید؟ گمش نکردین؟ این سؤالی بود که امشب آمنه، ازم پرسید! که بابا، سرنوشتم کو؟ کلی با خودم کلنجار رفتم که یه جوابی براش پیدا کنم. اصلا بفهمم این کلمه رو از کی شنیده، چی میخواد بگه... تا دیدم خودش رفت از گوشه اتاق مدادش رو آورد و نشونم داد و گفت: اینهاش پیداش کردم!

بله، مداد چیزی است که سرش مینویسد! 

فاطمه قبلا اوستای این کار بود که فورا برای هر موقعیتی کلمه خاصی اختراع کنه، بعد خدیجه و حالا هم آمنه. فاطمه هم ارتقای مقام داده، مدام کنایه ها و ضرب المثلای مختلف رو به بهونه های مختلف تکرار میکنه. 

به عنوان مثال امشب یهو برگشته به عماد میگه، داداش تو رو توی ده راه نمیدادن، رفتی سراغ کدخدا رو گرفتی؟ اینقدر هم جدی و بی مقدمه که عماد مونده بود چی جواب بده.

نمره چشمام هم امشب متوجه شدم به سلامتی هر کدوم یه چهار نمره بالا رفتن! مدتی بود دائم احساس میکردم عینکم کثیفه، تا امروز دیگه بالاخره رفتم دکتر. احساس میکنم تجدیدی گرفتم! اینقدر که جا خوردم از وضعیتم. گوشی ام رو هم دادم عماد برام فونتش رو بالا ببره. به زور میتونستم کار کنم باهاش.

تو این اوضاع بلبشو و نامیزون، همین مونده بود که فاطمه، خواهر جانم، باهامون قطع رابطه کنه، که کرد. چرا؟!!! نمیدونم واقعا. از وقتی رفتن بندر عباس کم کم، دو ماه یه بار میامد با بچه‌هاش تهران. مادر و پدرم هم چند باری رفتن. تلفنی هم که صحبت میکردیم. ولی تو این جریان جابجایی، به خاطر گرفتاری مون نشد که بیان و کمتر فرصت کردیم با هم صحبت کنیم. 

البته که این دلیل برای قطع رابطه مسخره است. نمی‌فهمم واقعا چرا؟ فرض هم که از چیزی ناراحته، کاری کردم که نباید، خب بگه. اصلا من بد، چرا با بقیه قهر کرده؟ چرا با اون خواهرم و چرا با نرگس و چرا با پدر و مادرم هم صحبت نمیکنه؟!!

اونم خیلی ناگهانی، یعنی نهایتا دو هفته است که متوجه شدیم، تا قبلش تصور میکردیم کار داشته مثلا، دستش بند بوده، خونه نبوده یا... ولی الان تازه فهمیدیم جواب هیچ کس رو نمیده. نه خودش و نه شوهرش. چقدر براش پیام فرستادم، کتبی، شفاهی. ولی انگار نه انگار. میترسم از اتفاقاتی که...

و مادرم چه حال بدی داره، خدا میدونه. قلبش شکسته و بعید میدونم راه نجاتی بمونه برای فاطمه از این قلب شکسته...خدا عاقبت همه مون بخیر کنه، فقط همین.

من وشماحس مادری رااصلانمیفهمیم،هیچ ‌کس نمیفهمدبه غیرخودمادر؛آن وقت این مادر،جوانش رابفرستدجبهه...

بعد مدتها که از نظر خودم سالها و بلکه قرنها پیش بوده انگار، دوباره برگشتم!

همین اول بگم که نمیدونم چرا نمیشه عکس بذارم، پیغام میده شما از صندوق بیان خارج شدین و از این صحبتا که خیلی هم حوصله ندارم روش وقت بذارم.

توضیح بدم چرا نبودم و کجا بودم و چی شد و ...؟ خب، قضیه آتش سوزی اتاق بچه ها بود؟ همون مورد و یکی دو تا اشکال فنی دیگه ساختمون، با اینکه کاملا نوساز بود و کلی موقع خرید گواهینامه هاش رو به رخمون کشیده بودن، و اینکه چند تا از واحدها سگ داشتن و پیش میومد تو آسانسور باشن، که این مورد برای مادرم و نرگس به طور مطلق غیر قابل تحمل بود، باعث شد دوباره تصمیم به جابجایی بگیریم.

که این شد اول ماجرا، یعنی درست بعد ماه رمضون که زهرا و محسن هم برگشته بودن مشهد، تو پرانتز بگم سفرشون به خارج از کشور کلا منتفی شد بابت کرونا خدا رو شکر، تصمیم گرفتیم هم ما و هم پدر و مادرم جابجا بشیم. اول که کلا مشتری نبود. تا یکی دو هفته، بعد ناگهان کلی مشتری اومد و ما هم از همه جا بیخبر، قولنامه کردیم تا بلکه بتونیم بریم پای معامله موردایی که روشون کار کرده بودیم. ولی ناگهان یه شبه چنان قیتما به طور باورنکردنی بالا رفت که دیگه حتی خونه خودمون رو هم نمیتونستیم به همون قیمت روز قبل که فروختیم بخریم! خیلی از بنگاهی ها پیشنهاد میدادن فسخ کنیم و ضرر و زیان بدیم. میگفتن قطعا با این روند صعودی قیمتا در نهایت به نفعمونه، ولی قبول نکردیم.

و همینطور به گشتن ادامه دادیم. منتها هر چه بیشتر گشتیم، کمتر به نتیجه رسیدیم. دیگه نهایتا تصمیم گرفتیم بریم برای اجاره، تا بلکه فرجی بشه.

یعنی دو روز مونده به موعد محضر و تخلیه، و دقیقا تو اوج حس درموندگی که نه، فقط ناله و نفرین به باعث و بانی اش، یه خونه پیدا کردیم. یه خونه باغ تو یکی از محله هایی که تا چند سال پیش فقط باغ بود و الان کلا برج شده. یه خونه باغ وسط چند برج. که به دلایلی اجازه ساخت بهش نمیدن. فقط مجوز تعمیر دادن بهمون، اونم اول اومدن دقیق بازرسی کردن که خدای نکرده تو این تعمیرات حتی یک متر هم به بنا اضافه نشه.

ولی برای ما خوبه، با اینکه پدر و مادرم هم هستن، ولی خدا رو شکر فضا بزرگه.

خونه کلا تو سطح شیبداره. دو طبقه است، که طبقه پایین از بیرون زیر زمین محسوب میشه و از داخل همکف. 

البته خونه که میگم در حد چند تا دیوار و سقف بود اولش، یه دونه در و پنجره سالم نداشت. سالها خالی افتاده بود و دیگه حساب کنید چی ازش باقی مونده بود.

فقط اینقدر بگم که از کف حیاط یا همون باغش، دو تا وانت آشغال بردیم بیرون تا بتونیم تو حیاط راه بریم. تا زانو تو برگ خشک فرو میرفتیم موقع راه رفتن!

منم که آخرین ترمم بود و باید پروژه رو تموم میکردم و اصلا فرصت نداشتم. پدرم هم به هیچ عنوان توان کار سنگین ندارن، این شد که یه واحد اجاره کردیم برای دو ماه و عماد رو فرستادیم برای بازسازی. 

جدی جدی کل کار رو سپردم به خودش. فقط بعضی شبا میومد گزارش میداد که داره چه میکنه. با توجه به تجربه ای که داشتیم برای اینجا هم میخواستیم پنل خورشیدی کار کنیم که دیدیم به خاطر عوض شدن دولت، تمام طرح های دولت قبل باطل شده و دیگه نشد پنل بذاریم. ولی آبگرمکن خورشیدی رو گذاشتیم. یعنی عماد اینقدر با لوله کش جر و بحث کرد، که بالاخره راضی اش کرد اونجور که عماد نقشه میده کار کنه.

نجاری که برای نصب کمد و کابینت و... اومده بود، آخر سر خیلی جدی ازم خواست بذارم عماد بره پیشش کار کنه. به قول خودش نجاری تو خون عماده.

طبقه همکف از قبل جایی بوده برای گلخونه. که اونجا رو به طراحی مادرم، تبدیلش کردیم به یه واحد مسکونی.

خدا رو شکر بعد چند ماه استرس و بدو بدو و آلاخونی، خیلی خونه خوبی شد. از هر لحاظ. عماد واقعا زحمت کشید. و جالب اینه که با وجودی که اطرافمون دو سه تا برجه، ولی موقعیت خونه جوریه که یه قسمت بزرگی از حیاط و باغ اصلا مشرف نیست و بچه ها میتونن راحت باشن. 

تنها مشکل اینه که بابا اینا، پایین هستن و آمنه خانم از ۲۴ ساعت، ۲۸ ساعتش رو مشغول پریدنه. البته مادرم میگن صدای آنچنانی پایین نمیاد، ولی خب...

دیگه اینکه نرگس خانوم امسال واقعا معلم شده! اینجوری که هر دوست آشنایی که سراغ داشته که بچه مدرسه ای یا حوزه ای داشتن، جمع کرده، گروه تشکیل داده، برای رفع اشکال درسی. که قشنگ روزی چند ساعت مشغوله. چقدر هم که همه تعریف و تمجید میکنن ازش. و یحتمل دستشون بهم برسه بابت اینکه چرا تا حالا نذاشتم بره سر کار باید جواب پس بدم. کدومشون باور میکنن همین رو هم کلی التماس خانوم کردیم تا راضی شده؟ 

از فاطمه خانم بگم که داره کار با دلر و اره برقی نجاری و سمباده و ... رو یاد میگیره. عماد برای تعمیر خونه، یه سری از این وسایل رو خرید و حالا کلی روزا با تیر و تخته هایی که باقی مونده تمرین میکنن.

با اینکه هیچ وقت سمت جعبه ابزار نمیرفت و به شدت از خاکی شدن دستش متنفر بود، ولی عجیبه که با چوب و خاک اره و اینجور چیزا مشکل نداره. خدا رو شکر تا الان حادثه مهمی هم اتفاق نیفتاده. منظورم از مهم چیزی در حد زخم شدن و خون افتادن انگشته!

خدیجه هم کامل میتونه قرآن رو بخونه، همینطور متن فارسی با اعراب. جدول ضرب رو خودش تو بازی کشف کرد، از بس که مثل خودم عاشق شمردنه، مدام داره تکه های اسباب بازی هاش رو میشمره. اول به ترتیب میشمرد، بعد دو تا دو تا یاد گرفت، بعد سه سه تا، و الان کاملا مفهوم ضرب براش جا افتاده.

عماد هم بعد بنایی و اسباب کشی و استراحت پس از بنایی و اسباب کشی، بالاخره تصمیم گرفت بشینه برای کنکور درس بخونه. مدرسه شون که قربونشون برم، تازه بعد یک ماه، شروع کردن به چند تا کلاس نصفه نیمه گذاشتن. تنها معلمشون که خیلی جدی و منضبطه و کفر عماد رو درآورده، معلم ورزششونه! ک که مجبور شون میکنه براش فیلم بفرستن از ورزشایی که باید انجام بدن.

حالا عماد خودش به خودی خود، یکی باید یادش بندازه که بشینه ها، ولی چون اینجا حرف زور و اجباره، لجبازی میکنه! آخرش هم فکر کنم باید برای دیپلم تک ماده کنه!

دلم برای زهرا چقدر تنگه؟!! گفتن داره؟! از اون بیشتر برای حرم... هر حرمی، هر جایی. 

....

نوشتنش هم برام سخته، میدونم و مطمئنم که بی لیاقت بودم، ولی ...

هوا دیگه هوای نفس کشیدن نیست، دلم چاه میخواد واسه زار زدن....

به بد طلسمی گرفتار شدیم، بد...

حس میکنید دیگه چاره ای برای کسی نمونده؟ حس میکنید هیچ چیزی سر جای خودش نیست و راهی به بهبود نداره؟ چرا ناله مون در نمیاد از اینهمه بیچارگی؟ چرا شکایت نمیکنیم؟ چرا ضجه نمیزنیم از بی پناهی و بی کسی؟ چه دل سنگی پیدا کردیم! 

...

نمیدونم چی بگم... فقط میدونم دیگه نمیشه با این وضعیت ادامه داد....

آن چیزی که مهدویت مبشرآنست،همان چیزیست که همه‌انبیاءبرای آن آمدندوآن ایجادیک جهان توحیدی براساس عدالت وبااستفاده‌از همه‌ظرفیتهائی که خدای متعال درانسان به وجودآورده

 

نمیدونم چه طلسمی شده اینجا که دیگه نمیشه زودتر از سه هفته یه بار نمیشه بهش سر زد؟!! با اینکه کلی موضوع و اتفاق هست که دوست دارم بنویسمشون، ولی تا میام سر وقت موبایل، دیگه کلا باتری او تموم میشه و خاموش میشم!

درباره بابا توضیح بدم که ایشون بعد از چند روز که همینطور تب داشتن و تنگی نفس، بالاخره بیمارستان بستری شدن. 

و چه روزای سختی بود. خدا همه مریضا رو شفا بده، مخصوصا این بیمارا رو. حال بدشون یه طرف، اینکه تو بیمارستان کسی رو راه نمیدن و همراه قبول نمیکنن خیلی سخت تره.

تو بیمارستان با این که دو سه روز اول حالشون رو به بهتر شدن بود، یهو بهمون گفتن که بردنشون آی سی یو و همون ارتباط تلفنی رو هم دیگه نداشتیم باهاشون و بعد هم ناگهان کما.

واقعا قابل توصیف نیست اون سه چهار شبی که پدرم بیهوش بودن و هیچ دسترسی بهشون نداشتیم.

صدای تلفن برام  بدترین صدای عمرم شده بود. اینقدر استرس کشیدم اون چند روز که بعدش تمام زنگهای هشدار و تلفن و... رو روی گوشی ام تغییر دادم. 

صبح ها، قبل اینکه برم سر کار، میرفتم بیمارستان و از همون قسمت نگهبانی با پرستاری آی سی یو صحبت میکردم. با اینکه میدونستم همون جواب همیشگی رو بهم میدن: دعا کنید، ما داریم همه تلاشمون رو میکنیم و...

دست آخرم التماسشون میکردم اگه اتفاقی افتاد، فقط با خودم تماس بگیرن.

خلاصه که خیلی روزا و شبای سختی بود. 

اما خدا رو شکر تموم شدن. چند شبی هست که مرخص شدن و خدا رو شکر خیلی بهترن‌. البته که هنوز قرنطینه هستن. و با اینکه چند متر بیشتر باهاشون فاصله نداریم، ولی هنوز بچه ها رو ندیدن. من و مادرم هم باید با کلی تجهیزات بریم تو اتاقشون.

همون روزی که ایشون بستری شدن، همه مون رفتیم تست دادیم و خدا رو شکر همگی منفی بود. و همچنان هم همه سلامت.

البته که غیر از خودم که باید برم سر کار و خرید و محسن که میره بسیج برای آبمیوه گیری و ضدعفونی کردن و بسته بندی خوراکی ها و... بقیه همینطور تو خونه هستن و بیرون نرفتن.

عماد هم خیلی اصرار داشت بذارم بره، ولی دیدم جدی نمیگیره دست شستن و ماسک زدن رو، گفتم همون تو خونه بمونه کمک نرگس خودش یه جهاد عظیم محسوب میشه.

مخصوصا آمنه که حقیقتا یه عماد با ورژن پیشرفته است.

شما باورتون میشه همین فسقل خانم دو سال و نیمه هفته پیش، دو شب قبل از نمیه شعبان خونه رو آتیش زد؟ منم باورم نمیشه!

شب، تو هال، هر کسی مشغول کاری بودیم که برای چند ثانیه احساس کردیم یه فنر از جلو چشممون دور شده و دیگه بالا پایین نمپره. یعنی از وقتی چشم باز میکنه تا وقتی باتری اش تموم شه، به صورت یه نفس بالا پایین میپره، به قول فاطمه دیگه جزو لوازم صحنه است این بالا پایین پریدناش.

تا اومدیم دنبالش بگردیم که کجاست و چه میکنه، یهو خودش اومد تو هال و با یه نگاه کمی تا قسمتی هیجانزده و با همون زبون من درآوردی اش، شروع کردن تعریف کردن. همینطور داشتیم سر ترجمه حرفاش با هم بحث میکردیم که بوی دود و سوختگی از اتاقشون اومد و بعد هم آتیش زد بیرون!

سریع همه رو فرستادم خونه مادرم و با محسن رفتیم کپسولای آتش نشانی طبقات رو آوردیم و عماد هم شلنگ آب از آشپزخونه کشید و خلاصه تا آتش نشانش برسه، اصل آتیش خاموش شد، ولی دود وحشتناک بود که خب با دستگاه مکش دود رو تخلیه کردن و همه وسایل باقیمونده اتاق رو که چند تا بالشت و یه پتوی تیکه پاره و دو سه تا در کمد بود، انداختن تو بالکن و تمام!

یعنی به قول خدیجه که برای مادربزرگش تعریف کرده بود: مامانی! ما دیگه یه لباس نداریم! حالا تو این وضعیت کرونایی من برم حموم دیگه لباس از کجا بیارم بپوشم!

حالا فسقل خانوم چجوری تونسته بود این حرکت رو بزنه؟ ما کلا از زمان عماد هر نوع وسیله آتش زننده ای رو ممنوع کردیم تو خونه. یعنی کبریت حکمش در حد مواد مخدر هست تو خونه ما. همیشه فندک، اونم از نوع اتمی. حتی اگه برق بره، بخوایم شمع روشن کنیم، اینجوریه که با فندک اتمی اجاق گاز رو روشن میکنیم، بعد با شعله گاز شمع رو.

ولی محسن یکی از وسیله های همیشه همراهش، فندک معمولیه. سیگار و این حرفا که اصلا و ابدا، ولی به قول خودش یه جور آچار فرانسه است براش و واقعا احتیاج داره بهش. چند بار هم بهش گفته بودم خطرناکه و دم دست نذار.

ولی اون شب زهرا خواسته بود لباس بریزه تو ماشین لباسشویی، جیبای لباسهای محسن رو که خالی کرده بود، همه رو گذاشته بود روی جاکفشی دم در. آمنه خانم هم که تیز، دقیق رفته بود سر اصل کاری!

هیچی دیگه، خدا رو شکر این ماجرا هم ختم به خیر شد و باعث شد یه خونه تکونی اساسی بکنیم تا قبل برگشتن بابا. تو این دو سه روزه هم باز به همون شیوه جهادی خودمون، یه چند دست لباس براشون آماده کردیم. 

نجاری و این صحبتا هم که خبری نیست، فعلا یه کم کاغذ داشتیم، با همونا به صورت وصله پینه اتاقشون رو کاغذ کردیم. با سابیدن، سیاهی دوده ها نرفت. 

شیشه پنجره اتاقشون هم هنوز کدره، چه برسه به دیوارها. 

از درس و مدرسه بچه ها و اینکه دیدین بدون مدرسه هم میشه درس خوند و این صحبتا هم میخواستم بنویسم که دیگه جدا نمیکشم. شاید وقتی دیگر...

آمریکایی‌هاظاهرقضیه راآرایش میکنندوجلال میدهند،برای اینکه هم دیگران رافریب بدهند،هم بعضی‌هادردنیابترسند.اماهمچنانکه شکوه وجلال کشتی‌تایتانیک مانع غرق شدن آن نشد،شکوه آمریکاهم مانع غرق شدنش نیست

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: هرگز در هیچ انتخاباتی رسم بنده نیست که اشاره کنم به کسی تا انتخاب بشود، اما این خصوصیات به نظر من در منتخب باید وجود داشته باشد.

انقلابی، مؤمن، کارآمد، دارای روحیه‌جهادی، شجاع، طرف‌دار عدالت.

اگر میتوانیم یک چنین افرادی را بشناسیم، که بهشان رأی میدهیم؛ اگر نشناختیم، از آدمهای بصیر و مورد اعتماد استفاده کنیم. کسی نگوید که «خیلی خب، شرایط نامزد انتخاباتی، اینها باید باشد، من که نمی‌شناسم، نمیدانم، پس بنابر‌این بهتر است که رأی ندهم»؛ نه، حتما رأی بدهید، منتها به افراد بصیر، به افراد مورد اعتماد، به کسانی که انسان بتواند به اینها اطمینان بکند مراجعه کنید، از اینها سؤال کنید، از اینها بپرسید؛ اگر راهنمایی کردند، راهنمایی‌شان را قبول بکنید. ۹۸/۱۱/۱۶

همین اول حرف آخرم رو گفتم دیگه: رأی دادن هم مثل نماز واجبه، ملاک ها هم مشخصه، افراد رو هم بعضی شون کاملا شناخته شده هستن و بعضی شون رو هم میشه شناخت. لیست رأی بدیم و از این حرفا هم، راستش من قبول ندارم. تو همه حرفای این مدت آقا هم گشتم، نبود اینطور. توصیه ای به لیست نکردن. میفرمایند برید تحقیق کنید و از آدمهای مطمئن راهنمایی بگیرید. به نظرتون اون آقایی که صرف حضور داماد خودش تو لیست، یکی مثل یامین پور رو از لیست حذف کرده، آدم مطمئنیه؟ میشه باهاش درباره صلاحیت افراد و اینکه شاخص ها رو دارن ازش مشورت گرفت؟

من که واقعا الان فرق این لیستی رأی دادن رو با لیستی رأی دادن ۴ سال پیش اسهال طلبا ننیفهمم. اگه اون بد بود، چرا این خوبه؟ 

حالا اگه واقعا لیست دلسوزانه از روی علاقه به خدمت بسته شده بود و صرفا یه اختلاف سلیقه جزئی دلشتیم با بعضی از افراد، میشد روش وحدت کرد. اما وقتی داریم به وضوح میبینیم، بعد اون همه داد و بیداد و گیس و گیس کشی آقایون، که لیست باندی و حزبی بسته شده و حاضر شدن یه سری کر و کور و لال بیارن تو لیست، ولی کسی مثل رسایی رو نذارن، خب چه وحدتی؟ سر چی وحدت؟ با کی وحدت؟ 

و از همه جالبتر اینه که یکی یکی خودشون دارن اعتراف میکنن که خودشون هم نمیخوان به همه لیست رأی بدن!

خلاصه که اوضاع عجیبیه. یه هفته مونده به انتخابات، تو کوچه خیابون میری، انگار نه انگار، نه کسی تراکت تو حلقت میکنه، نه زیر پات پر تبلیغه نه فلان و به جاش همه انگار که قحطی اومده یا قراره بیاد، حمله کردن و دارن همه مغازه ها رو خالی میکنن، از این طرف موبایلت رو باز میکنی از هر طرف شونصد تا پیام انتخاباتی داری که فلانی گفت وحدت شرط اول مسلمونیه و اگه به همه لیست رأی ندی تا الی الابد یه لنگه پا دم در بهشت نگهت میدارن و اون یکی داره دونه دونه از پشت پرده های آقایون خود پدر خوانده مردم میگه که آره، فلانی فلان جا، فقط به خاطر اینکه من درباره چرایی ثروت زیادش توضیح ندادم و توجیهش نکردم، حالا با نفوذش نذاشته تو هیچ لیستی باشم! 

اینجوریه که هم شور و هیجان کوچه خیابونی نداریم وایه انتخابات، ولی به جاش تو همین یه وجب گوشی که دستمونه بلبشوییه بیا ببین. آخرشم معلوم نیست چند صد هزار سال باید تو برزخ خدا وایسیم به جواب دادن دونه دونه حرفایی که میزنیم و رأیی که میدیم یا نمیدیم!

البته به نظرم این وسط تنها حرفی که حقیقتا حجت شرعی داریم برا گفتنش و بعدا بابتش بازخواست نمیشیم، اینه که بابا، ۶ ساله دارین تَکرار میکنید دیگه؟ نفهمیدین و نمیبینید که چه گندی زدن و دارن میزنن؟ متوجه نشدین این وسط تنها چیزی که براشون اهمیت نداشت وضع و حال شما بود؟ پس لطفا این بار دیگه بهشون رأی ندین! همین. 

به خدا همین کافیه! اگه مردم اینقدر شعورشون برسه که دیگه به هیچ کدوم از این اسهال طلبا رأی ندن، حالا یکی بالا یکی پایین، ان شاءاللّه ۴ تا انقلابی کار درست رأی میاره. 

بعضیا هم هستن، ۱۴ ساله یه انتخابات از این نظام طلب دارن! یعنی دیدیم که میگم. که چطور هر بار خودشون رو به آب و آتیش زدن رأی بیارن، نشده. حالا هر چقدر هم که اهل سر و صدا و بلندگو بازی باشن، سر خدا رو که نمیتونن کلاه بذارن. خدا نخواد به کسی عزت بده، دنیا جمع بشه، نمیتونن عزیزش کنن.

نمیدونم چی میشه، غیب هم بلد نیستم بگم، ولی با توجه به سنتای الهی و قانونلی خدا میگم، تا وقتی دنبال شهرت و اسم و رسم دنیا میدوی، دنیا هم عین سایه ازت فرار میکنه! فایده نداره.

با همه این صحبتا و هیاهو و جنجالای اینترنتی، تو خونه ما بیشتر بحث سر یادگرفتن زبان اسپانیاییه! زهرا و محسن دارن میرن برزیل. محسن برای تبلیغ میخواد بره. از تابستون که اومدن تهران، برای همین بود. که بتونه یه کار تبلیغ خارج از کشور بگیره. الان یکی دو ماهی هست قطعی شده برزیل رفتنش. 

واسه همین هر دوشون سفت و سخت دارن اسپانیایی یاد میگیرن. من که فقط یه «اولا پادره» ازشون یاد گرفتم و میفهمم! دیگه حوصله سابق رو ندارم واسه زبان جدید یاد گرفتن.

راستش اینکه خیلی هم ناراحتم. سخته برام فرستادن زهرا به این راه دور. اصلا احساس میکنم داره میره یه کره دیگه، یه منظومه دیگه. بعد میخوان دلداری بدن چی میگن؟ میگن ناراحت نباشید، ان شاءاللّه همین زودی ها امام زمان میان، دیگه طی الارض یاد میگیریم و سریع میتونیم بریم و بیاییم! 

راست هم میگن، یکی از اتفاقات بعد از ظهور اینه که قوانین مادی دنیا از بین میرن، زندگی شبیه به زندگی برزخ میشه. 

دریافت

این صدایی که میشنوید، متعلق است به یه آمنه خانم دو سال و نیمه از تهران، که صبح به صبح تا بیدار میشن، هنوز چشماش رو وا نکرده، پیام میفرستن برام و دستور خرید میدن! از اونجایی که خیلی خود پدر خوانده پندار هم هستن، از طرف آبجی و دختر خواهرش هم نظر میده!

خلاصه که ما زورمون به یه وجب و نیم قد و بالا نمیرسه، بعد میخوایم بعضی از آقایون رو با اون عرض و طول و ارتفاع رو از میز و صندلی خدمت جدا کنیم!!

دیگه اینکه هنوز نرفتیم کرمان، فرصت نکردیم. شما رفتین؟ اگه رفتین ما رو هم دعا میکنید؟ زهرا و محسن ولی رفتن، جمعه هفته پیش، یه روزه. یه ساعت و نیم تو صف بودن و یه زیارت نیم دقیقه ای کردن و اومدن. خوش به حالشون.

یه اتفاق دیگه هم دو هفته پیش افتاد، که خدا خیلی بهمون رحم کرد و به خیر گذشت ولی خب... ما یه پسر سه ماه و نیمه از دست دادیم. نرگس خدا رو شکر حالش خوبه و خطر برطرف شد، ولی خیلی ناراحته. هر شب خواب بچه رو میبینه. 

و امشب، آقای پدر بعد از دو هفته تلفن کردن و احوال دخترشون رو پرسیدن! با تم این کارا چیه و مگه شما بچه ندارین و از عماد و زهرا خجالت بکشید و از این حرفا. نهایت محبتشونه، بیشتر از این برنمیاد ازشون. باید جمله«توقع  بی جا مانع نشاط است.» رو بنویسم بزنیم جلو چشممون موقع صحبت کردن با این قوم.

و دیگه اینکه دارم از خستگی شهید میشم، برم بخوابم تا نرفتم اون دنیا.

پی نوشت بسیار مهم

برای اینکه یه وقت مدیون نشم، الان که تصمیم گرفتم به لیست کامل رأی بدم، اینجا مینویسم.

ان شاءاللّه خدا خودش به رأی هامون برکت میده‌

پیروزی تضمین‌شده است؛پیروزی ملت ایران وبسیج واین جریان عظیم انقلابی درایران،تضمین‌شده است.خدای متعال میفرماید:ان تنصروا الله ینصرکم‌‌؛اگرشمایاری کردیددین خدارا،جهتگیری الهی را،خداهم شمارانصرت خواهدکرد

به نظرم دیگه لازم نیست بگم چقدر وقت ندارم و چقدر کم میتونم بیام اینجا؟! البته با همین حال و اوضاع، باز هم کوتاه نمیام،  دو هفته است دارم هر شب چند تا فایل صوتی پرسش و پاسخ از یه استاد اخلاقی رو پیاده میکنم. کار به شدت سختیه، مخصوصا با موبایل. ولی دوستش دارم، یهو وسط صحبتش یه جمله میگه، انگار جواب من! دقیق ها! حیف که مدیر کانالی که متن های پیاده شده ام رو میذاره، اسم و رسم من رو کامل مینویسه. و الا آدرس میدادم گوش کنید، خدایی اش هر کی گوش کرده به همین نتیجه رسیده.شنیدین میگن فلانی نفسش حقه؟! ایشون مصداق بارزشه. 

یه چند تا کتاب هم خوندم، بهترینش با اختلاف، از نظر من، نخل و نارنج آقای یامین پور. اصلا یه چیز عجیبیه، بحث تاریخی و فقهی و سیاسی و جامعه شناسی اش به کنار، به قول عماد هنوز تو کف رابطه بین شیخ مرتضی انصاری و سید علی شوشتری ام! 

کتاب بعدی: آن سوی مرگ، البته همراه با توضیحات استاد امینی خواه که به صورت فایل صوتیه. سایت روشنگری داره فایلای استاد رو. خود کتاب خوبه، ولی توضیحات استاد فراتر از عالیه. 

کتاب «شهر گمشده: فاطمه چه گفت؟ مدینه چه شد» هم تو صفه. یه سری هم کتاب از آیت الله حسن زاده آملی گرفتیم که داریم دور هم میخونیم. شبا، زهرا یا محسن یا عماد میخونن، بعد درباره اش صحبت میکنیم. خدا رو شکر، مادر و پدر هم استقبال کردن و دیگه کمتر تلویزیون روشن میکنن. البته اون موقع هم که روشن میکردن، بیشتر محض ایجاد سر و صدا بود، خیلی کم میشد خودشون چیزی تماشا کنن.

چند سالی هست که با پدرم همسایه ایم، ولی اینکه امسال دو تا واحد کنار هم تو یه آپارتمان داریم، خیلی بیشتر همسایه مون کرده. رفت و آمد مون مخصوصا برای خانما که لازم نیست خیلی حجاب داشته باشن، راحت تر شده.

قبلا شبا کمتر پیش میومد که دور هم باشیم، ولی الان تقریبا تا موقع خواب همه هستیم، و این خیلی تجربه خوبیه.

راستی، من و نرگس تصمیم گرفتیم برای نجم مراسم نگیریم. یعنی هر چی فکر کردیم، دیدیم نتیجه ای جز اعصاب درب و داغون برامون نداره. هرچقدر نرگس بزرگواری میکنه، حرف نمیزنه، انواع و اقسام حرف و حدیثا رو بهش میگن و باید تحمل کنه. فرقی هم نمیکنه، چه اونایی که تهرانن و چه اونایی که اصفهانن. همه شون. 

این شد که ترجیح دادیم، خودمون یه بهونه جدید دیدار ندیم دستشون. همون از راه دور، هر چند روز یه بار تلفنی یا پیامکی، زخم زبون میزنن کافیه.

ولی سه هفته پیش یه چند نفر از همون روستایی که نجم میرفت، از سردار قاسمی آدرس گرفتن اومدن اینجا دیدنمون و با اصرار من و پدرم رو با خودشون بردن اونجا. خودشون مراسم گرفته بودن. چقدر هم که مهربون، انگار بچه خودشون بوده. 

عماد هم خیلی دوست داشت بیاد، ولی اوضاعمون با هم میزون نبود، نبردمش. دو روز قبلش، یکی از همون روزای آشوب که هوا هم برفی و بارونی بود، کتش رو، همون که نرگس براش دوخته بود، تو مدرسه به یکی از همکلاسی هاش فروخته بود! یعنی دقیقا تو همون روز برف و بارون و سرما، لخت اومده بود خونه! لخت که یعنی، با یه لا پیرهن مدرسه. کلاه هم که تو مرام نامه اش نیست، چتر هم که سنگین و دست و پا گیره.... خلاصه همه از دم باهاش دعوا کرده بودن. منم تا رسیدم کلی باهاش جر و بحث کردم. آخه بچه که نیست، یه کم از اون عقل و شعورش استفاده کنه دیگه. یعنی که چی لباس تنش رو فروخته؟!! 

بعد چی، برگشته نصف پولش رو داده به نرگس!

یعنی نرگسی که بکشیش عصبانی نمیشه، تا یه هفته جواب سلامش رو نمیداد. خودم بعد که برگشتیم، پادرمیونی کردم.

چند روز پیش بچه ها، به سرکردگی آمنه خانم داشتن تو خونه بدو بدو میکردن، که با هم تصادف کردن و خوردن زمین. با وجود همه ایمن سازی هایی که کردیم و خونه تقریبا مسجده، ولی باز گوشه پیشونی آمنه خورده به یه قسمتی از قرنیز دیوار که شاید نهایتا چند میلیمتر تیزی داره. یعنی واقعا هر چی حساب میکنم، تنها راهش این بوده که خودش بره نشونه گیری کنه، محکم سرش رو بزنه اون گوشه! 

خونریزی اش زیاد نبوده، ولی شکاف برداشته و نرگس هم با پدرم بردن بیمارستان و بخیه زدن. شب که اومدم، با کلی ناز اومده، سرش رو نشونم داده و میگه: دیدی سلم اوخ شد، دلیه دلدم؟! 

بعد هم عروسکش رو نشونم داده که اونم سرش اوخ شده، دقیقا همون قسمت پیشونی اش رو برداشته با ماژیک قرمز خط خطی کرده!

ولی بگو یه ذره درس عبرت برای این بچه شد؟ نه! معصومه و خدیجه بیشتر عبرت گرفتن. اون دو تا حداقل تا چند روز، دیگه بدو بدو نمیکردن، ولی ایشون همون شب هم دوبار از اوپن افتاد! تا چشم ازش برداری، به طرفةالعینی از لبه اوپن آویزون میشه و خودش رو میکشه بالا و زرت، از اون سمت میفته پایین!

متأسفانه قابل برداشتن هم نیست، و الا برش میداشتیم.

امروز خونه خواهرم بودیم، یهو یه تبلیغ از تلویزیون دیدم که دختره داشت با ذوق آشپزی میکرد، حالا با کلی ریخت و پاش، که پدر و مادرش رسیدن. بعد چه کردن؟! هیوی بردنش فروشگاه و یه سبد انواع کنسرو خریدن! عجب تربیت نابی! همچین پدر و مادری رو باید بهشون جایزه نوبل داد! بعد من میگم در این صدا و سیما رو باید گل گرفت، میگن چرا؟

گفتم گوشی ام تابستون به فنا رفت و عوضش کردم؟ تو این جابجایی یه اتفاق خیلی عجیبی افتاد. یهو بعد از مدتها، یه پیامک از عمورضا برام رسید! یه پیامک که قبلا داده بود، و من مطمئنم پاکش کرده بودم همون وقتا. کلا چند وقت یه بار کل پیامک ها رو پاک میکنم. 

ولی یهو اون پیامک دوباره برام ارسال شد، و من هنوز نفهمیدم چرا و چطور. 

این پیام برام اومد:

«عماد عزیزم...شاید تا وقتی که این بابات دلش بیاد اینجار بت نشون بده من مردم.پس اول واسم یه فاتحه بخون.

ولی عزیز عمو دنیا سختی و اسونیش با همه.اگه هیچ مشکلی نداسنه یاشه بیمزه میشه.من نمیدونم خدا تو بهشتش چه برنامه ی واسمون ریخته که حوصلمون سر نره.

راسش من دیروز از افریقا اومدم.نمیدونم تا اونموقی که اینا رو بخونی هنوزم جنگ هس یا نه.ولی الان جنگه.همهجا.خیلی زیاد.نمونش تو افریقا عین اب خوردن ادم میکشن

بچه و زن ومرد.همه جا همینه.منم باید برم فیلم و عکس بگیرم ازشون...

خب حالا میری یه دسته گل قشنگ میخری میری سر قبرم میزاریو به بچت میگی این همون عمومه که بابام نمیزاش منو بچلونه!!»

در واقع این پیام رو برای عماد داده بود، به خاطر فوت معلمش. و من نگفته بودم به عماد، به نظرم صحبتش از مردن، برای عماد خوب نبود. 

از اون روز همه کلی خیرات برای عمو دادیم، ولی باز فکر میکنم منظور خاصی داشته. انگار عماد باید کار خاصی بکنه.

درباره انتخابات پیش رو، و اینکه چقدر مهمه با تحقیقات کامل به متخصص رأی بدیم و حزب و گروه و باند بازی رو بذاریم کنار،هم میخواستم بنویسم که یادم افتاد قبلا یه چیزی نوشتم. ادامه مطلب میذارمش، دوست داشتین بخونین.

آمریکایی‌ها در طول تاریخ وضعیّتی را به وجود آوردند که نتیجه‌اش همین است. این سنت الهی است، اینها محکومند به اینکه ساقط بشوند

امشب باز اهل و عیال همگی رفتن سینما، فیلم رد خون. من موندم و سه تا فسقلی مون: خدیجه، معصومه و آمنه. یعنی رسما پوستم کنده شد! اینقدر که هر کدوم یه سازی زد برای خودش. آمنه با اینکه خسته بود، ولی قصد خوابیدن نداشت. هی فرار کرد و به هزار و یک بهونه گریه زاری کرد. خدیجه هم گلاب به روتون کلا از دستشویی رفتن فراری، اینقدر بهونه درآورد تا بالاخره بله... فقط حسنش اینه که بعدش خیلی بچه خوب و حرف گوش کنی میشه. سر به زیر، مظلوم! اصلا از نو ساخته میشه. معصومه هم این وسط که سرم گرم تمیز کردن بودم، مثلا خواست کمکم کنه، بدو بدو مایع لباسشویی رو از تو آشپزخونه آورد و تا اومدم ببینم چی دستشه، خالی اش کرد رو فرش! آخه جای مایع لباسشویی تو کابینته؟! نه واقعا؟! هیچی دیگه بالاخره به هر نحوی بود، ماجرا جمع شد و غذاشون رو دادم و الان تقریبا خوابن. ولی من در نهایت کوفتگی ام. 

این « تقریبا» هم از لهجه خدیجه افتاده تو دهنم. همه چی رو یه تقریبا اولش میذاره. «ما تقریبا تو خونه ایم» «داداشم تقریبا مسجده» «من تقریبا گشنه امه» و...

عماد از پارسال دنبال این بود که هر طور شده عضو هلال احمر بشه. اولین شرطش داشتن کارت ملی بود که همون تابستون پارسال اقدام کرد و گرفت. ولی امسال بعد کلی پرس و جو، دید یا باید گواهینامه داشته باشه یا دوره کمکهای اولیه رو گذرونده باشه. اولی که منتفی بود، ولی جایی رو هم پیدا نمیکرد برای دومی. تا بالاخره یه کلاس پیدا کرده نزدیک سه راه افسریه. ساعت ۳ تا ۶ شنبه ها. مدرسه شون ۲:۴۵ تعطیل میشه. با ماشین شخصی هم بخواد بره، با این ترافیک، زودتر از ۳:۴۵ نمیرسه. مسیرش اتوبوس و مترو هم نداره البته. 

و تازه شنبه ها ساعت ۷:۴۵ کلاس زبان هم داره. قابلیت توصیه و نصیحت پذیری اش هم در حال حاضر زیر صفره. از خدا طلب صبر و آرامش برای خودم دارم.

فاطمه جان هنوز با این سیستم درس خوندن خیلی جور نشده. هنوز مثل دبستان برخورد میکنه. به همین خاطر نمراتش حدود ۱۷, ۱۸ میشه. عیب نداره از نظر من، مشکل اونجاست که از نظر خودش نمره زیر بیست فاجعه ملیه و باید بابت عزای عمومی اعلام کرد. خب اینه که الان دو سه روز درمیون خونه مون عزاداریه و کسی حق خندیدن نداره.

البته خدا رو شکر داره کم کم از شلختگی هاش دست برمیداره. همین که بعد یک ماه نیم هنوز کتاب هاش سالمن و تیکه تیکه نشدن، پیشرفت خیلی خوبیه.

زهرا تا وقتی مشهد بودن، تا سطح یک حوزه رو تموم کرد. البته بیشتر از سطح یک درش خونده، ولی دیگه جفت پاش رو کرده تو یه کفش که نمیخوام ادامه بدم. کلی باهاش صحبت کردم، کنکور و دانشگاه هم میگه نه، خیاطی و کارهای دستی رو هم بهونه در میاره و خلاصه میخواست کلا تعطیل کنه.

ولی زیر بار نرفتم. نه فقط من، که مادرم و نرگس هم گفتن نمیشه این مدلی. حتی محبوب هم از مشهد مدام پیگیری میکرد که راضی اش کنم درسش رو ادامه بده.

محسن بابت پرژوه ای که دستش بود احتیاج به یه نرم افزار ساده داشت، همین شد بهونه مون. قرار شد، به صورت جدی برنامه نویسی یاد بگیره و کار کنه. و به عنوان شروع هم برنامه آموزش ریاضیات کلاس اول ابتدایی رو به صورت درس به درس بنویسه. 

به غیر از اون، روزا مربی مهد بچه ها هم هست. که البته باید اعتراف کنم امشب فهمیدم کار خیلی سختیه. هرچند واقعا توان و حوصله اش تو این مورد نسبت به من خیلی خیلی بیشتره و خودش هم خیلی استقبال کرد از این کار. 

تو این دو ماهه، حروف و اعداد رو به خدیجه یاد داده. کلی سوره و شعر به هر سه تاشون یاد داده. ورزششون میده. دوچرخه بدون کمکی یاد خدیجه داده و...

نرگس چند وقت پیش با مادرم رفتن پارچه خریدن، فکر کنم هفتاد هشتاد متر! اغراق میکنم، ولی برای همه مون کت و کاپشن دوخت! یکی از یکی بهتر. 

اول از همه برای عماد دوخت. از نظر من خوب بود، ولی مادرم داشت میگفت کاش این جاش رو فلان طور میدوختی و... که عماد در دفاع از مادرش گفت: این امضای کار مامانمه! 

برای معصومه و خدیجه هم لباس آتش نشانی و پلیسی دوخته، که دختر شجاعم بپوشه! یعنی واقعا دیدنی بود صحنه مواجه خذیجه با لباس پلیسی اش! اولش از دور نگاه میکرد. بعد که دید معصومه پوشید و چیزی اش نشد، کم کم اومد جلو و بهش دشت زد ببینه گاز نمیگیره، نمیسوزونه، خطر نداره... خلاصه بعد که مطمئن شد خطرناک نیست و پوشید، اومد گفت: بابا! من یه «قویتی» پیدا کردم که حتی میتونم لباس پلیس هم بپوشم!

از اون روز، بچه ام همه لباس هاش رو به عنوان لباس پلیس میپوشه. حالا یا پلیس واقعی، یا پلیس مخفی.

دیگه اینکه، چقدر سردار قاسمی بی تکلف و ساده است! چند روز پیش تلفن کرد و شب اومد خونه مون. تو مراسم نجم اومده بود، توقع بیشتری نداشتم ازش. ولی اومد دیدنمون و کلی کیف کردیم از حرفا و مرامش. خدا حفظش کنه.

پی نوشت: با تشکر از خوانندگان تیزبین، بله درست می فرمایید، قاعدتا کلاس زبان عماد نباید ساعت ۷:۴۵ شب شروع بشه. درستش ۶:۴۵ هست.

در میدان‌های سیاسی، اقتصادی و فضای مجازی؛ آرایش دشمن، آرایش جنگی است. ملت و مسئولان با وحدت کلمه خود را آماده کنند و وارد میدان شوند

امشب پشت گوشم رو حجامت کردم. برخلاف تصورم، خیلی چندش نبود. تصورم این بود سر و کله ام خونین و مالین بشه، که نشد. 

ولی یه اتفاق عبرت انگیزی تو مطب افتاد. یه آقایی هستن حدودا هفتاد، هشتاد ساله. ظاهرشون سر پا و سر حال هستن. ولی دیابت دارن و به همین خاطر پاشون دچار عفونت شدید شده و سیاه شده و بو میده، به حدی که کفش مخصوص مجبورا بپوشن.

امروز داشتن با یکی دیگه از بیمارا صحبت میکردن که نمیدونم چی شد یهو شروع کردن به فحش و بد و بیراه نثار جمهوری اسلامی کردن. و اینکه قبل از انقلاب چقدر همه چی گل و بلبل بوده. و اصلا همین که ایشون دیابت گرفتن و تا این حد پیشرفت کرده، عاملش انقلابه و حکومته. 

در خلال صحبتشون فرمودن قبل از انقلاب کارمند سازمان امنیت بودن و اتفاقا سابقه شکنجه کردن هم داشتن. چند سالی هم خارج از کشور بودن و الان برای سر و سامون دادن به اموالشون برگشتن. 

نمیدونم چرا اندازه یه نخود هم جا برای لعن و نفرینی که پشت سرش بود جا نمیذاشت؟ یعنی هنوز هم پشیمون نشده از کاراش؟! یا به روی خودش نمیاره؟

آبجی خانم پیشنهاد داده نرگس برای سال آینده بره مدرسه شون، برای تدریس. مدرسه شون دوره اول دبیرستانه و نرگس راحت میتونه عربی و ریاضی درس بده. ولی زیر بار نمیره.

بهونه اش خدیجه و آمنه هست که هم میتونه با خودش ببردشون و هم اینکه پیش مادرم بذاره. ولی باز میگه نه. یعنی حتی حاضر نیست بره با مدیر صحبت کنه. 

اینجا که اومدیم، با پدرم دو واحد کنار هم گرفتیم از یه مجتمع ده واحدی، طبقه چهارم. با اینکه ساختمون نوسازه، طبقه بالایی مون ولی هر شب که میرسن خونه، شروع میکنن به دلر کاری. به قول عماد احتمالا موش کور تو خونه نگه میدارن، دارن براش لونه درست میکنن.

با این حال ما شکایتی نکردیم هیچ وقت. ولی طبقه پایینی مون، تو همین مدت بیشتر از بیست مرتبه ازمون شکایت کرده که بچه هاتون خیلی بپر بپر میکنن و ما اذیتیم. 

عماد، که دیگه بپر بپر کردناش، سر زنگ ورزش تو مدرسه و باشگاهه. تو خونه بخواد هم بپره، نمیتونه. سرش میخوره به سقف. 

فاطمه هم قربونش برم، راه به زور میره، چه برسه به بپر بپر. 

خدیجه هم اصلا بازی هاش بیشتر قصه گفتن و خاله بازیه. تو خونش نیست بازی هیجانیه و دویدن. 

میمونه آمنه جان، که خب بله، ایشون واقعا بپر بپر میکنه. یعنی قشنگ مسیر دو با مانع برای خودش درست کرده تو خونه. ولی باورم نمیشد حقیقتا اینقدر سر و صدا داشته باشه بازیاش. 

که جمعه تمامشون رو دست جمع فرستادیم با پدر و مادرم برن خونه پدر بزرگم. ولی طبق معمول یه جفت کفش از عماد و فاطمه پشت در گذاشتیم. سختشونه کفششون رو بیارن تو بذارن تو جاکفشی. 

حدود ساعت 4 و 5 عصر، باز همسایه پایینی اومدن شکایت که چرا یه روز جمعه نمیذارید ما آسایش داشته باشیم و...که خب منم براشون توضیح دادم از صبح بچه ها نیستن اصلا که بخوان سر و صدا کنن! 

اگه فکر کردین ذره ای خجالت کشیدن یا معذرت خواهی کردن یا چی، سخت در اشتباهین. تو چشام زل زده میگه: پس اومدن بگین یه امشب رو به ما فرصت استراحت بدن! 

و جالب اینکه زن و شوهر هر چند روز یه بار یه دعوا و داد و بیداد مفصل با هم دارن. خیلی جوون نیستن، ولی تازه ازدواج کردن و بچه ندارن. 

طبق معمول که هر دو سه ماه یه بار فاطمه رو مجبور میکنیم کمد و وسایلش رو مرتب کنه، داشت کمدش رو مرتب میکرد که متوجه شد کتاب ریاضی اش کلا نیست!  

قبلا نهایتا چند تا برگه ازش گم میشد، ولی این سری دیگه کلا گم شد. همه جا رو گشتیم، نبود. نهایتا گفتم شاید خونه مادرم باشه. رفتیم اونجا رو هم گشتیم، بازم نبود. حالا خوبه دخترم اصرار داره امتحان تیزهوشان بده و مثلا داره تست و تمرین اضافه هم حل میکنه. 

مادرم وقتی دیدن خیلی از دست شلخته بازیای فاطمه کفری ام، گفتن اشکال نداره، به مادربزگش رفته. بعد شروع کردن به تعریف کردن خاطراتی که تا الان حرفی ازشون نزده بودن. که مثلا وقتی کلاس دوم دبستان بودن، اینقدر که از کتاب و دفترشون مراقبت میکردن، به درس دوم که رسیده بودن، کتابشون اون درس رو نداشته! یا اولین روزی که قرار شده با خودکار بنویسن، تمام لباسا و دستاشون خودکاری شده. و اینکه امکان نداشته روزی چیزی گم نکرده برن خونه. و یه بار یه لنگه کفششون رو گم کرده بودن! 

خلاصه که باورم نمیشه مادر به شدت منظم و مرتبم، روزی روزگاری تا این حد شلخته بوده. یه جورایی امیدوار شدم به آینده فاطمه. 

البته اینم بگم، فاطمه با وجودی که سر کلاس زبان رفتن خیلی ببشتر از بقیه ناز و ادا داشت، ولی به لطف علاقه بی حد و حصرش به فیلم، نهایتا به تفاهم رسیدیم با هم به زبان اصلی و دوبله نشده ببینیم. قبلش البته خودم با دور تند میبینم که اگه موردی داشته باشه، بزنم جلو. 

این شد که خیلی پیشرفت کرده. حتی از عماد بهتر میتونه صحبت کنه. 

بندیل دون هم که لغت جدید خدیجه است به معنی قسمت بار کامیون و وانت. به خود بار هم میگه بندیل. جمله اش اینه: ما بندیلمون رو گذاشتیم تو بندیل دون کامیون آوردیم این خونه.

بعد ازش بپرسی بندیلتون چی بود؟ میگه: کتابم، قابله ام، فرمونم، تبلت داداشم، صندلی بابام، بالش آبجی ام، کیف مامانم...همین! 

در واقع اینا از نظر خدیجه وسایل ضروری خونه است، باقی اش دکوری و تجملاته. 

عماد یه اخلاق سینوسی داشت از اول که هنوزم کمابیش داره. یعنی با اینکه اساسا اهل بدجنسی و اذیت کردن نیست، ولی نمیتونه بیشتر از دو ماه پشت هم هر چی بهش گفتی گوش کنه و چشم بگه و سر هیچی لجبازی نکنه. 

قبلا خب من بیشتر ازش توقع حرف شنوی داشتم، لجبازی کردناش بیشتر بود. ولی هر چی بزرگتر شد، اختیار بیشتری بهش دادم، کمتر تو موضع لجبازی میفته. ولی بازم باید یه وقتایی دیر بیاد بی هیچ توضیحی مثلا تا راضی بشه دلش که سر تا پا چشم نبوده. 

اما این سری یه هفته است که مدرسه نرفته. اعلام کرد هفته پیش که دیگه تا امتحانای ترم نمیخواد بره مدرسه و منم حرفی نزدم. امروز که از مدرسه شون تلفن کردن و پرسیدن چرا عماد نمیاد، گفتم خبر دارم مدرسه نمیاد، ولی دلیلش رو نمیدونم. 

نیم ساعت پیش خیلی خونسرد و معمولی بهش گفتم از مدرسه بهم تلفن کردن و چی گفتیم. قشنگ منتظر بود بگم خب، بگو چرا نمیری، تا کلی بد و بیراه نثار آموزش و پرورش و معلماش و درساش بکنه و دست آخرم بگه حوصله ندارم و نمیخوام و بره. که نپرسیدم و هیچی نگفتم. این شد که بعد چند دقیقه اومد گفت فردا باهام میاید مدرسه غیبتم رو موجه کنید؟

اهل سازش بدانند آمریکا رو به افول است کسانی که به سازش گرایش دارند بدانند، آمریکا رو به افول است

خدای من! 

تو نزدیک ترین گوش شنوایی.

تو سریع ترین پاسخ اجابتی.

تو کریم ترین سایه سار گذشت و مرحمتی.

تو دست و دلبازترین سفره گستر عطا و کرامتی.

تو شنواترین سؤال شونده ای. 

ای رحمان دنیا و آخرت! 

ای رحیم این هر دو! 

هیچ کس مثل تو پاسخگو نیست و هیچ کس جز تو خواستنی نیست. 

بر محمد

بنده و رسول و پیامبرت

و بر خاندان پاک و مطهرش

درود فرست

و نعمت هایت را بر ما تمام کن 

و عطاهایت را گوارایمان گردان 

و ما را شاکر نعمت ها و یادآور بخشش های خود گردان. 

آمین، یا رب العالمین!

سلام بعد از مدت ها... کجا بودم؟ مشغول اسباب کشی. این بار ما فقط آرزو کردیم از این خونه بریم. و خیلی زود دعامون مستجاب شد. 

خلاصه مفیدش این که یه گروه سازنده به ما و پدرم پیشنهاد مشارکت ساخت و ساز دادن و ما قبول نکردیم و اصرار کردن و ما راضی به فروش شدیم. و چقدر قیمت خونه عجیبا غریبا تصاعدی بالا رفته و چقدر اوضاع مسکن درهم و برهمه و به لطف خدا تونستیم دو واحد آپارتمان بگیریم و همچنان با پدر و مادرم همسایه باشیم. 

تا همین چند ساعت پیش هم هنوز مشغول بودیم. خدایی اش بدون نجم خیلی دست تنها بودیم. 

نمیدونم چرا فقط موقع سختی و کار یادش میفتم. از بس بچه ام همیشه همیشه پایه کمک کردن بود. از بس هیچ وقت هیچی ازم نخواست.. 

گریه میکنم هنوز، مخصوصا وقتی یه چاله آب میبینم. تنها شیطنت بچگی اش همین جفت پا پریدن تو چاله های آب بود. فرقی نمیکرد عمق چاله چقدر باشه و چقدر آب توش باشه. اندازه یه استکان هم اگه آب بود، جوری میپرید توش که سر تا پامون گلی میشد! 

گریه میکنم هنوز، ولی یه حس خوبی دارم. حس اطمینان از عاقبت به خیری اش. ناراحتش نیستم. غصه ام فقط و فقط دلتنگیه. هیچ چیزی جاش رو برام پر نمیکنه. 

تو این مدت اصطلاح "از دست دادن" برام تبدیل به یه معما شده. خیلی باهاش کلنجار رفتم. هر چی بهش فکر میکنم، بیشتر مطمئن میشم از اساس ما چیزی تو دستامون نداریم که بخوایم از دستشون بدیم. هر چی که هست، بیرون از دستای ماست. فکر میکنیم مال ماست. 

ولی با این حال تمام اون چیزایی رو که فکر میکنیم مال ماست، میتونیم بدیم بره، جز بچه. یه حس مالکیتی عجیبی نسبت به بچه داریم. حداقل من اینجوری ام. بچه هام رو حتی از خودم بیشتر مال خود میدونم. و دقیقا همین اشتباه منه. 

با وجود این همه کاری که داشتیم تو این مدت، بهشت زهرا رفتنمون ترک نشد ولی. تقریبا هفته ای دو بار. و این بهترین فرصت بود که سر مزار تک تک شهدای مدافع حرم برم. دوست داشتنی های نازنین. نمیتونم نگم که بهشون حسادت میکنم. 

دیگه اینکه عماد هم از پنجشنبه رفته اردوی جهادی. از طرف بسبج مسجد رفت. رفتن سمت سیستان برای ساخت سرویس بهداشتی برای یه روستا. تو قسمت تخصص فرم ثبت نامش نوشته: متخصص حمل فرغون و پرتاب آجر نیمه!! 

راستی، فاطمه تو مسابقات رباتیک امسال تو یکی از بخش ها با دوستاش مدال طلا گرفتن. 

خدیجه هم که روز به روز شیرین زبون تر میشه. جدیدا داره سعی میکنه ادبی صحبت کنه. میگه: بی زحمت برید بیران! یا مثلا میگه مامان داشت ظرفا را میشاست! 

در واقع هر جا صدای "او" باشه، به "آ" تبدیلش میکنه. 

آمنه هم که دیگه نگم. یه جوری همه خانواده رو ریاست میکنه که نگو و نپرس. هنوز خیلی حرف نمیزنه، چند تا کلمه بلده که براش کافیه: نه، میخوام، بده و نوچ غلیظ همراه با پشت چشم نازک کردن و ناز و ادای حسابی! 

شکر خدا تو این خونه دیگه از دست پله راحت شدیم، ولی اپن آشپزخونه هنوز هست و اینکه ایشون به هر ترفندی خودش رو میرسونه بالای اپن که بپره پایین! 

از نرگس میخوام بنویسم، ولی واقعش میبینم هرچی بنویسم حق مطلب ادا نمیشه. فقط اینقدر بگم، حال خوبم، سرحال بودنم، هر چی که هست، معجزه دستای نرگسه. معجزه لبخند و نگاهشه. 

01:24:52

درست 4 دقیقه تا سال تحویل مونده. تو این 4 دقیقه تنها چیزی که از خدا میخوام اینه که اون دنیا هم نرگس رو به من ببخشه. دستم به دامنت نرگس! تو هم من رو از خدا بخواه....

چشم در راه کسی هستم

کوله بارش بردوش

آفتابش در دست

خنده بر لب

گل به دامن

پیروز

کوله بارش سرشار از عشق

امید

آفتابش نوروز

با سلامش شادی

در کلامش لبخند

از نفس هایش گل میبارد

با قدم هایش گل میکارد

قصه ساده است

معما مشمار

چشم در راه بهارم، آری

چشم در راه بهار...

پی نوشت: نمیدونم چرا قالب خراب شده، مجبور شدم از قالب قبلی استفاده کنم. 

برای پیشرفت علمی ازهمه توانایی های غربی هااستفاده کنید وازشاگردی کردن پرهیزنکنید،ماازشاگردی کردن ننگمان نمیاید،ازهمیشه شاگرد ماندن،ننگمان میاید

با اینکه اینجا کسی ازم بازخواستی نکرده، ولی بازم به سبک بچه مدرسه ای ها غیبتم رو موجه میکنم. 

اما قبلش نه بر حسب وظیفه، که از عمق وجودم، از سرکار خانم بهناز ممنونم. به خاطر پیام فوق العاده ای که دادن. و چقدر به موقع بود. واقعا ممنونم ازتون. 

خب اینجوری شد که اما رضا طلبیدن و چند روزی رفتیم پابوسشون. جای همه خالی، خیلی. دعاگو بودیم از طرف همه. ان شاءاللّه که قسمت و روزی همه. 

برگشتیم، به خاطر سرمای بیش از حد هوا تو فرودگاه بود یا چی، دوباره دچار حمله شدم. بلیطمون برای 11 شب بود و حدودا 2 نصف شب داشتیم از سالن فرودگاه بیرون میامدیم. 

و اینبار خیلی ناگهانی و دفعتی بود. و همینطور شدیدتر. به حدی که اصلا نمیتونستم با انگشتام چیزی رو نگهدارم. این شد که مجبور شدم به نرگس بگم. 

این سری دیگه با واسطه و پیغام و پسغام نه، رفتیم مطب دکتر پرما. همون ممنوعات همیشگی رو دادن. بادکش و حجامت و دارو و سوپ مخصوص. فردا هم زالو. 

خدا رو شکر خیلی بهترم. از چهارشنبه دوباره رفتم سر کار. 

ایشون میگن طی دوره 6 ماهه، ان شاءاللّه کامل برطرف میشه همه مشکلاتم. به شرطها و شروطها و شکر و رضا من شروطها....

صبر؟ شاید... رضا؟ باشه... ولی شکر؟ خیلی سخته... شکر از ته قلب سخته. 

البته که از محسنات خوب مرخصی اجباری، همبازی شدن با خدیجه و آمنه است که دیگه دیگه. یکی از بازی های مورد علاقه اش هم اینه:

بابا!  میای خانوم دستکشی بشیم؟!

منظور از  خانوم دستکشی، خانومی نیست که دستکش داره یا دستکش درست میکنه یا هر چیز دیگه. بلکه منظور خانومیه که موقع ورود به حرم، خانوما رو دست میکشه و میگرده! بله، یه همچین فرهنگ لغتی داریم ما. 

نقاشی کشیده برام یه مرد ژولیده با عینک! بهش میگم مرد ژولیده یعنی چی؟ میگه یعنی آقاهایی که خدا تف کرده بهشون! 

میگم چرا؟ چطوری؟ میگه چون دوست شیطون بودن، از این مداد سفیدا تو دهنشون میذاشتن. خدا هم تفشون کرد، ژولیده شدن! 

مداد سفید هم که معروف حضور هست؟ همون سیگاره. خب بچه ام خدا رو شکر هنوز سیگار از نزدیک ندیده. 

از آمنه هم همینقدر بگم که روی عماد رو سفید کرده! جایی از دست و پا و صورت و بدنش نیست که کبود و زخم نباشه. از لحظه ای که چشم باز میکنه، تا وقتی به برزخ خواب و بیداری اش برسه، خواب مطلق نداره، با شدت هرچه تمام تر دنبال خطر میگرده. 

تنها تفاوتش با عماد، اینه که اصلا نمیخنده. خیلی هم جدیه اتفاقا! و جالبه که کاملا هم متوجه خطرناک بودن کاراش هست و به عمد میخواد امتحان کنه. 

فقط یه نمونه بگم: اینقدر از روی دری که برای راه پله گذاشته بودیم، بالا رفت و خودش رو پرت کرد تو راه پله که مجبور شدیم در رو برداریم. در واقع ترجیح دادیم همینطوری از پله ها بیفته! 

نرگس هم همین موضوع رو بهونه کرده و میگه کاش بریم دوباره آپارتمان بگیریم. راستش منم برام سخته تو این خونه موندن. در و دیوارش دارن میخورن روح و روانم رو...

این ترم رو هم مجبور شدم مرخصی رد کنم برای دانشگاه. هم غیبتام زیاد بود و هم برای امتحان نرسیدم برم. از پنج نفر، امسال به سه نفر رسیده بودیم. که با ضد حالی که تابستون به پروژه مون زدن و اوضاع دولت گل و بلبلمون، بعید میدونم تا انتها برسه این دوره. 

دبگر  چی بگم؟ آهان غلط هام رو بذارید به حساب اینکه هنوز سخته برام تایپ. همین چند خط یک ساعت بیشتر طول کشید. گم میکنم، باید ببینم تک تک حروف رو. 

دراین طوفانی که دنیاراوبخصوص منطقه رافراگرفته است،ملت ایران به برکت اسلام درکشتی امن محبت اهل‌بیت واسلام قرارگرفته‌اند

فاطمه درساش رو آورده کمکش کنم. یکی از کاربرگ هاش مربوط به درس اجتماعیه: "جاهای خالی را پر کنید"

کاش جاهای خالی زندگی رو هم میشد پر کرد. کاش جاهای خالی زندگی هم پر کردنی بود. 

...

خدیجه تو خیال و بازی های خودش هر روز میره مدرسه و شب ها کلی ماجرا از مدرسه و معلمش برام تعریف میکنه. امشب اومده میگه: بابا میشه من فردا نرم مدرسه؟ آخه خوابم میاد!!

...

آمنه رسیده به مرحله ای که حتی یه لحظه هم نمیشه چشم ازش برداشت. با وجودی که همه جوره خونه رو ایمن سازی کردیم، بازم شبی حداقل دو سه ماجرا داره. میگن نباید بچه شب بیدار بمونه، یکی از دلایلش همینه. ولی متأسفانه به هیچ عنوان زودتر از 10و 11 خوابش نمیبره. 

...

عماد، امتحانات ترم اولشه. ولی با اینکه رشته اش ریاضیه، به جای درسای ریاضی، کتابای انسانی دستشه. میگه جذابتره. ولی واقعش داره خودش رو غرق میکنه تو این کتابا. 

...

هرچی تا حالا از نرگس تعریف و تمجید کردم اینجا، همه اش رو باید از نو بنویسم. از بس که واقعا صبوره و راضی. اینکه خدیجه و آمنه شاد و سرحالن و دنبال بازی، یعنی نرگس همه هستی اش رو برای زندگی مون گذاشته... 

30سال میگذردازپایان دفاع مقدس،امااگر300سال هم بگذرد،این شهدای عزیزمافراموش نخواهندشد؛بحمدالله درجامعه‌ ماروزبه‌روزاینهازنده‌ترمیشوند

نمیدونم چقدر در جریان ترافیک تهران هستین، ولی من یکی که دیگه امیدی به بهبودش ندارم. قشنگ از غروب تمام مسیرا قفله تا حدود 10 شب! فرقی هم نمیکنه قبل تعطیلی باشه یا بعدش، اتوبان باشه یا خیابون، مرکز شهر باشه یا حومه، هوا بارونی باشه یا نه. 

این چند وقته هم تقریبا هر شب به خاطر ترافیک، حدود 10 رسیدم خونه. اینقدر که بچه ها رو هم به زور دیدم. 

گفتم فاطمه خیلی دوست داشت بره مشهد؟ مادر و پدرم این هفته میخواستن برن و فاطمه هم باهاشون رفت. عماد ولی به خاطر امتحانات میان ترمش نمیتونست بره، نرگس هم به خاطرش نرفت.

به زبون ساده بخوام توضیح بدم، شدیدا شاکی ام از این بی لیاقتی ام. دلم تنگه برا زیارت و هیچ کازی ازم برنمیاد...

گل و گلدون زیاد داشتیم همیشه و داریم. ولی اصولا دلم نمیاد گل شاخه ای بگیرم. نرگس هم طبق معمول، کنار اومده و همیشه به یه نحوی گل نخریدنم رو برای بقیه توجیه میکنه. 

پرانتز باز: وقتی میگم از خوبی اخلاق نرگسه که ما مشکل نداریم، یعنی این. و الا که اگه به من بود... پرانتز بسته. 

حالا از یکی از دوسنان شنیدم که بوی گل نرگس و مریم طبع گرم دارن و برای ام اس خوبه. 

هم میخوام بگیرم، هم روم نمیشه. البته که اگه بگیرم، قطعا برای نرگسه و بوش برای همه است و لازم هم نیست توضیح بدم. با این حال روم نمیشه. کاش یه فرصت دوباره داشتم، یه دنیا گل اختصاصی برای نرگس میگرفتم... 

امروز به تلافی چند وقتی که دیر رسیدم، تمام مدت در اختیار خدیجه و آمنه بودم. بازی و قصه و شعر و.. 

یکی از بازی های خدیجه، اینه که اون بشه بابا خدیجه و من دختر قشنگم! 

پرانتز باز: تصور میکنه بچه ها تا وقتی کوچیکن "دختر قشنگم" هستن. بعد که بزرگ میشن، اسماشون چیزای دیگه میشه. پرانتز بسته. 

حالا وسط بازی برگشته چی میگه؟

: دختر قشنگم! بستنی دوست داری؟ باشه، میخرم برات. هوای اتاق که سرد نیست. اشکال نداره بخوری! 

: دختر قشنگم! ابسازی(اسباب بازی) میخوای؟ برات میخرم. اشکال نداره گرونم باشه. من زیاد پول دارم. 

: دختر قشنگم! گوشی دوست داری؟ باشه، بهت میدم. اشکال نداره داغ بشه. خراب نمیشه که. 

یعنی قشنگ یه دوره کلاس چگونه بابای مهربون باشیم، برام برگزار کرده فسقلی! 

امروز متوجه شدم، عماد انگار موقع راه رفتن، یه کم خیلی خفیف، لنگ میزنه. از اونجا که مطمئن بودم مستقیم ازش بپرسم محاله جواب بده، یهو خیلی بی ربط ازش پرسیدم چند تا بشین پاشو رفتی؟

جدا همینجوری گفتم و خودم هم حدس نمیزدم واقعا بشین پاشو کرده باشه. که گفت 100 تا! 

چرا؟ به خاطر اون روزی که مدرسه نرفت و گواهی نداشت و از من هم نخواست برای مدرسه توضیح بدم. مدیرشون خیلی شبیه مدیر دبیرستان خودمه. البته که الان ده روزی میگذره و من تازه فهمیدم. 

و در نهایت اینکه امروز به پیشنهاد عماد فیلم نفس رو دیدیم. نمیدونم چرا قبلا فکر میکردم درباره اهدا عضو هست. ولی نبود. داستان خاصی نداره. یه مدت از زندگی یه دختر بچه 7،8 ساله است. 

فیلم خوبیه. حسابی دلمون رو برای فاطمه تنگ کرد. 

به نظرم یه مقدار حرفای سیاسی هم داره. مخصوصا از محتوای کتاب هایی که بهار میخونه و چیزهایی که متوجه میشه. فقط حسنش اینه که مثه اکثر فیلما، از انقلاب و جنگ اعلام برائت نکرده و در حد فهم بهار نشون داده که شاه و صدام به مردم ظلم کردن. 

در دوران جنگ تحمیلی نوجوان‌های چهارده‌ساله، پانزده‌ساله رفتند داخل میدان جنگ و مثل مردان جوان کارآمد رشید جنگیدند؛ مثل حسین فهمیده

بازم یه سری شماره بی ربط به هم:

1- فردا چه مسابقه ای بین کجا و کجاس؟ که عماد ناگهان تصمیم گرفته نره مدرسه؟

و فقط به خاطر احترامی که به قول خودش واسم قائله، چند دقیقه پیش بهم اطلاع داد چه تصمیمی داره. و الا که اجازه گرفتن یا نگرفتنی در کار نیست!!

2- از ظهر که سر غذا حالم بد شد، دیگه نتوستم چیزی بخورم. و الان شدیدا گرسنه ام. ولی همچنان هیچی میل ندارم بخورم. تنها گزینه ای که احتمالا اگر باشه، یه ناخنکی بهش میزنم، شاید، فقط شاید، سیب زمینی پخته با نعناع باشه.... نه، اونم نمیتونم بخورم. 

3- میفرمایند که بهترین گزینه برای اداره کشور، ربع پهلویه!! چرا؟ چون مردم میخوانش! منظور از مردم هم در واقع همونایی هستن که ایشون میشناسن و بقیه به حساب نمیان اصلا. 

بعد یادآوری میکنم بهشون که بابای گور به گور همین ... برادرتون رو شهید کرده. چطور میتونید تا این حد تغییر کنید؟!

میفرمایند که تو چه میفهمی بچه جون. اون موقع شاه کاره ای نبود! ساواک سر خود اون جنایتا رو میکرد و...

ادامه نمیدم این بحث رو. شما هم تو تله اینجور بحثا نیفتید. اینا دنبال فهم و درک حقیقت نیستن. فقط در تعجبم که چطور از اینهمه تناقض، تیکه پاره نمیشن! 

محض اینکه حرف و نکته ای تو مغزم نمونه، بگم که: اگه بنا به قبول کردن فرضتون باشه، در این صورت چه تضمینی که پسرش بتونه کاری از پیش ببره و مشکلات رو حل کنه؟ 

و اینکه پس چرا میفرمایید الان، مشکل شخص حضرت آقاست؟ چرا مشکلات رو به دیگرانی که خائنن و از عمد خرابکاری میکنن و علنا از دستورات رهبر سرپیچی میکنن، نمیندازین؟!!

4- گفتم خدیجه برام سوغاتی چی آورده؟ بوی حرم! یکی از لباساش عجیب بوی حرم گرفته و نمیذاره نرگس خانم بشوره. هر شب میاره واسم که بو کنمش. 

کلی هم قصه از کربلا و یا حسین و یا علی رفتنش داره. ولی معتقده یا جواد نرفته! چون داخل حرم نتونستن برن، قبول نداره. 

5- آمنه رو گفتم اخلاق نداره و به این سادگی با کسی صمیمی نمیشه؟ امروز خیلی خوشم اومد از این اخلاقش. وقتی تمام مدت تو بغل خودم بود و هر کسی هم که صداش کرد، یه جیغ زد سرش. 

اصلا چه معنی میده وقتی اینقدر مغرور و متکبری که واسه دیدنت از شش ماه قبل باید وفت گرفت، بچه های ناز و کوچولو تحویلت بگیرن و اجازه بدن بغلشون کنی؟ بدون کولی بازی؟!

6- من حقیقتا بد غذا نیستم. مخصوصا تو مهمونی. طرف سنگ هم بذاره جلوم، به خاطر زحمتی که کشیده، میخورم غذاش رو و ازش تشکر میکنم. اگر هم خوشم نیاد، نمیذارم کسی بفهمه. 

ولی ماهی، واقعا نیاز داره یه جوری بوی بدش از بین بره. با سرخ شدن تنها نمیره اون بوی خامی اش. منم چه میدونستم. فکر کردم احتمالا یه کم بی مزه تر از ماهی های نرگس خانم باشه. 

ولی تا گذاشتم دهنم، حالم بد شد! چطور از سر سفره پریدم تو دستشویی بماند، ولی فکر کنم روده هام رو هم بالا آوردم.

خدایی اش خیلی بد شد... ولی واقعا دست خودم نبود. 

7- این سیستمی که بعضیا دارن برای رفع دلخوری ها، که نمیذارن درباره اش صحبت بشه و میسپرنش به گذشت زمان، دلخوری ها رو برطرف نمیکنه. فقط دیگه اینقدر کهنه میشن که نمیشه راجع بهشون صحبت کرد. نکته اینجاست که ممکنه بعد گذشت زمان، جای طلبکار و بدهکار تو ذهن بدهکار عوض بشه! و بعد توقع داشته باشه طرف مقابل شرمنده باشه. 

8- خاک بر سر اون راننده اتوبوسایی که به پشتوانه دولت لیبرالمون، کرایه های برگشت از مرز رو چند برابر کردن. فقط خاک لیاقتشون رو داره. آخه بی شعور، تو چرا خودت رو هم ردیف این حسن کچل و وزراش کردی؟ ترسیدی از جهنمشون جا بمونی؟ میخواید دزدی هم کنید، برید از یکی دیگه. با زائرای امام حسین در نیفتید... 

9- فاطمه از همون روزی که اومدن، میگه بریم مشهد. خواستم امتحان کنم ببینم واسه چی میگه. گفتم بین یه هفته مدرسه نرفتن و یه مسافرت دو روزه با هواپیما به شیراز و مشهد با اتوبوس کدوم رو میخوای؟ بازم گزینه اش مشهد بود. میگه دلم برای خود خود صحن امام رضا تنگ شده. 

بهش گفتم این ماه که پول نداریم، برای ماه بعد دعا کن بریم. 

10- نجم میگه هنوز کرمانشاه، بعضی روستاها مردم تو کانکس هستن. میگه هوا که گرم شد، خیلی از نیروها کنار کشیدن و دیگه نیومدن کمک. حاج سعید هم خیلی حرص میخوره که فصل سرما شروع شده و هنوز بچه ها مدرسه ندارن. 

11- سه شنبه ای رفتیم بهشت زهرا. سر قبر شهید زبرجدی هم رفتیم. اسم آوردم از همه پیشش و ازش خواستم به قولش وفا کنه. قول داده هر کی رفت سر قبرش، گره از کارش باز کنه. 

12- امروز صبح دیدیم بچه گربه ها دیگه کامل میتونن ببینن و راه برن. گذاشتیمشون تو کارتن، بردیمشون حوالی دریاچه خلیج فارس، ولشون کردیم. خدایی اش از لحاظ غذا اونجا در مضیقه نیستن. از بس که دور دریاچه پر فست فود و رستورانه.

13- نرگس خانم تو دفترچه ام، برگه دستور ام آر آی رو دید. حالا اینکه اصلا برای چی رفته سراغ دفترچه ام بماند، اصرار داره که کی رفتم و چرا بهش نگفتم و نتیجه اش چی بوده؟

14- دولت محترم فرمودن 20 میلیارد برای اربعین هزینه کردن. بعد باز خودشون فرمودن تعداد زوار امسال، 2 میلیون نفر بوده. دیگه حساب و کتاب اینکه واسه هر نفر چقدر هزینه شده، با شما. فقط میگم یه وقت نمیرن از اینهمه زحمت!!!

ماهنوزمبارزه راتمام‌شده نمیدانیم،ماهنوزحرکت حسینی رادرجامعه خودمان پایان‌یافته تلقی نمیکنیم،ماهنوزدرراه کربلاوعاشوراداریم حرکت می‌کنیم

+ اول پیام خصوصی در مورد اینکه ما چطور سال گذشته با ماشین شخصی رفتیم کربلا، در حالی که تازه امسال اجازه دادن به این کار. 

خب اولا که سلام! 

ثانیا عجب پشتکاری واقعا! واقعا نشستین تمام مطالب وبلاگ قبلی ام رو خط به خط خوندین؟!!

ثالثا که من نمیدونم شما رو حساب چه منبعی میفرمایید تازه امسال اجازه دادن. در حالی که چند ساله حتی کاروان های زمینی هم با اتوبوس ایران میرن و برمیگردن. 

فقط احتمال داره از دو سه روز مونده به اربعین اجازه این کار رو ندن به خاطر ازدحام، که خب ما پارسال فکر کنم یه هفته قبل از اربعین، تهران بودیم. 

+ و اما که بالاخره، بچه ها برگشتن و دل من هم کمی باز شد. جمعه شب که تقریبا لشگر شکست خورده بودن اینقدر که خسته بودن. ولی دیشب از وقتی رسیدم خونه، آمنه اومد تو بغلم و سرش رو گذاشت تو سینه ام و تا یک ساعت از جاش تکون نخورد!!

هر کی هم صدام کرد، یا صداش کرد، یه داد سرش زد که فعلا دربست کرایه کردم بابام رو! 

تازه بعد یک ساعت هم که بلند شد از جاش، نمیذاشت کسی باهام حرف بزنه یا خدیجه از دو متری من رد شه حتی. خودم خدیجه رو گرفتم تو بغلم، اومده هلش میده که برو. خدیجه هم مظلوم، فوری میرفت کنار که دل آبجی اش نشکنه. فقط خدا آخر و عاقبتمون رو به خیر کنه با این فسقل زورگو. 

زهرا و محسن هم یک راست بلیط مشهد گرفتن و از نجف رفتن مشهد. فقط دلتنگی شون موند برام. 

فاطمه ولی خیلی از دست داداشاش عصبانیه هنوز که نبردنش پیاده روی. پارسال من خودم بردمش دو روز. با اینکه توقع داشت نازش رو بکشم و ازش طرفداری کنم، ولی هنوز که این کار رو نکردم.

راستش اینه که حق میدم بهشون. فاطمه سر هر چیزی با منم چک و چونه میزنه و به این سادگیا حرف گوش نمیده. دیگه برادراش که جای خود دارن. 

...

یه چیزی هست که حتما باید بنویسم. ولی خب.... به رمز مخصوص خودم بنویسم؟

segran! ieahnat? mithsad? rotehc teled damoo?.. ehsab, ni ires itfar. lakhse eradan. ilav naftol oot thseheb mahnat razan. vvvv

...

با نرگس و و پسرا صحبت کردیم، هر چی پول نقد داشتیم، دادیم به یه شماره حساب معتبر که مطمئن بودیم خرج زائرای کربلا میکنن. الان تا آخر آبان، باید با حدود 500 هزار تومن زندگی کنیم. 

دعا کنید ازمون قبول کنه خدا. 

...

یه صحبتی استاد پناهیان دارن که واقعا درکش میکنم. ایشون میگن رفتی هیأت، روضه امام حسین، یه وفت منت نذاریا. تو که رفتی بیشتر باید شرمنده باشی. تو بیشتر بدهکاری. تو رفتی حالت رو بردی. اونی که نیومده، لذتی هم نبرده...

آره آقا... همه حرف منم اینه. میخوام بیام لذت ببرم. کیف کنم. عشق کنم. منت چی رو سر کی بذارم؟ میخوام بیام راه نفسم باز شه، که خفه نشم.

چند سال پیش، نخبگان آمدند در همین حسینیه نمایشگاه زدند، آن وقتی که هنوز انرژی هسته ای حق مسلم ما بود...

برای اولین بار بعد سالها، تنهای تنهام. اصلا یادم نیست آخرین بار کی اینقدر تنها بودم. اونم تو دو تا خونه! امروز همگی، مادر و پدرم و نرگس و بچه ها و زهرا و محسن و معصومه، رفتن نجف. 

ساعت 2 بعد از ظهر پروازشون بود. که حدود 2/5 انجام شد. خدا رو شکر تأخیر نداشتن. با اینکه نمیتونستم باهاشون تا طبقه بالا برم، ولی موندم تا پرواز انجام بشه و مطمئن بشم بعد اومدم. 

برای اولین بار، از هر نیمچه ترافیکی برای دیرتر رسیدن به خونه خوشحال بودم. اما از شانس من، ترافیک که نبود هیچ، گاهی یه نمه بارون هم میزد که دیگه اساسی حال دلم رو بد کرد. 

نزدیکای خونه بودم که از قالیشویی تلفن کردن و گفتن فرشا رو دارن میارن. تقریبا همزمان رسیدیم. فرش و موکتا رو همونطور لوله و داخل پلاستیک، گذاشتم تو اتاق پایین تا سر فرصت خونه رو تمیز کنم. 

یه چند باری رفتم از بالا تا پایین خونه رو برانداز کردم ببینم چه کار باید بکنم. تنهایی از پسش برنمیام. نمیخوام هم بذارم بعد از برگشتن نرگس. احتمال زیاد فردا صبح تلفن کنم به یکی از این خدماتی ها. 

هر چی با خودم کلنجار میرم، الان در توانم نیست با کسی صحبت کنم. حتی جواب تلفن خواهر کوچیکه رو هم ندادم. پیام دادم خوابم میاد. میدونم میخواد اصرار کنه شب برم خونه شون و تنها نباشم. 

دیشب هم به توصیه حکیم خیراندیش، بچه ها رو بردیم برای حجامت که ان شاءاللّه پیشگیری بشه از نفوذ ویروس و عفونت. خدا رو 100 هزار بار شکر، خانوم انجام میداد برای بچه های کوچیک رو و من رو راه ندادن. نرگس و زهرا و مادرم رفتن تو. منم علاوه بر صلوات فرستادن، مدام با خودم تکرار میکردم که آمنه کلا غربتیه و هیچی اش نیست، و الا که چرا پس خدیجه و معصومه گریه نکردن؟

خدایی اش هم اومد بیرون، دیدم جای زخمش خیلی سطحیه. معلوم هم بود درد نداره. فقط بابت اینکه ثابت کنه رئییسه، کولی بازی از خودش درآورده بود.

خب، دیگه از چی بنویسم؟ چی کار کنم؟ 

شام نخوردم، که اصلا میلم نمیکشه بخورم. اینقدر اصرار و التماس کردم غذا برام نذارید، غذا مونده نمیخورم، باز اندازه چند روزم غذا هست تو یخچال.

18:48:50

اااه! هنوز ساعت هفت هم نشده! عادتم ندارم زودتر از 11/5 بخوابم. 

واقعا چیکار کنم؟!!

آهان، برم برا گربه ها غذا ببرم! بلکه زمان بگذره...

***

21:12:44

هم مادرم و هم نرگس معتقدن قبل از بیرون از خونه باید همه چی مرتب باشه و چیزی پخش و پلا نباشه. امروز صبح هم قبل رفتن همگی خونه رو کامل مرتب کردن و رفتن. 

کاش نکرده بودن، کاش مثه هرشب وسایل فاطمه ریخت و پاش بود. کاش کتاباش به بهونه اینکه میخواد ازم سؤال بپرسه، ولو بود.

کاش حداقل یکی دو تا تیکه از اسباب بازی های خدیجه تو دست و پا بود. 

اینجوری انگار خونه بیشتر خالیه. 

***

2018-10-19

22:58:55

درست در همین لحظه فرصت کردم دراز بکشم. از صبح ساعت 7 که شروع کردم به کار، فقط یه نیم ساعت وسطش برای نماز و ناهار نشستم زمین! 

هزار بار دیدم که نقشه های خدا واسه زندگی خیلی دقیقه ها، باز یادم رفته. همین هفته پیش بود که اینجا روضه خونی کردم از این مصیبت دیگه؟

خب، امروز بابتش کلی خدا رو شکر کردم. که کار دارم و سرم گرمه و لازم نیست در و دیوار تماشا کنم و با خودم حرف بزنم! 

هفته پیش چه خبر داشتم که این هفته قراره تنها بمونم؟

به هر حال از همون 7 صبح شروع کردم به کار، حدودای 8 هم تلفن کردم و بعد کلی چک و چونه، بالاخره حدود 10 دو نفر تشریف آوردن. 

ولی در مجموع فکر نکنم دیگه در طول عمرم همچین کاری بکنم. از بس که حرف گوش نکن بودن! حالا خوبه قبلش من کلی چک و چونه زده بودم که باید آداب و مقررات خونه ما رو رعایت کنن. 

نمونه کوچیکش این که با وجود شصتاد جفت دمپایی که همه جا گذاشته بودم و تأکید مؤکد کرده بودم، تو هر قسمت از دمپایی مخصوص استفاده بشه، باز با دمپایی دستشویی میومدن تو راه پله!!

خلاصه که با کلی حرص خوردن، بالاخره کار تموم شد. 

پهن کردن فرشا و موکتا رو هم گذاشتم برای شبای بعد. 

حسنش این بود که غذاها هم تموم شد. ماشاءاللّه بخور بودن ها!

گربه هم خوب بهش خوش گذشته، اصلا حاضر نیست واسه اجابت مزاج هم از انباری بیاد بیرون! 

جدی جدی غصه بیرون کردنش رو دارم. که اصلا میره بیرون؟! یا دیگه کلا حیاط میشه ملک شخصی اش؟

...

21:23:10

2018-10-2

یه پیام خصصوصی هست اینجا درباره اینکه چطوری هم خونه فرش نداره و هم قبل رفتن خونه مرتب شده و...

خب توضیح مختصر مفیدش اینه که ما3 ساله که همسایه دیوار به دیوار پدرم هستیم. گربه خونه ما رو با زایشگاه اشتباه گرفت. و الان یه هفته 10 روزه که منزل پدر هستیم، بودیم، هستم. 

توضیحات کافیه؟!

حدود 7 رسیدم خونه، یه دو ساعتی مشغول جابجایی وسایل و پهن کردن فرش ها بودم. 

از عمد کلش رو انجام نمیدم که بیکار نشم. خواهر جانمان و بچه هاش هم، حسنی و امیر حسین، امروز شونصد بار تلفن کردن شب برم پیششون. ولی سختمه شدید... تنهایی جایی رفتن...مگه امکان داره اصلا؟

هنوز هم شام نخوردم. یعنی راستش شونصد بار رفتم سر یخچال، ولی تصمیم نگرفتم چی بخورم. احتمالا یه چند قاشق ارده شیره بخورم. 

تنبلی نمیکنم برای درست کردن غذا، جدا میلم نمیکشه. 

از اونجایی که هزینه تماس تلفنی با عراق خیلی زیاد شده، مجبورم صرفه جویی کنم....

....

22:13:58

2018-10-21

اینقدر تصمیمون ناگهانی بود و اینقدر مسأله بدیهی و واجب بود برامون که اصلا یادمون نبود اجازه فاطمه رو باید بگیریم از مدرسه، یا لااقل خبر بدیم بهشون. امروز خودشون تلفن کردن و پیگیری کردن چرا فاطمه نمیره مدرسه... بازم به احساس مسئولیتشون! 

باهاشون صحبت میکردم، تلفنی، میگفتن "بابا جات خالیه!  از اون بارونایی داره میاد که شما همیشه توش گیر میفتید و وقتی میرسید خونه، ازتون آب میچکه!"

خودم هم دیدم، خیلی طوفانیه انگار کربلا. همینطور هم مهران و ایلام. خدا خودش کمک همه شون کنه. مخصوصا بچه دارها.

...

00:30:43

2018-10-23

از ساعت 7 و نیم تا الان، هر چی تلفن کردم، جواب ندادن هیچ کدوم. میدونم احتمالا جایی هستن که آنتن نمیده، ولی جمله ضبط شده " مخاطب در دسترس نمیباشد..." به شدت اعصابم رو خط خطی میکنه. 

به توصیه دکتر پرما، شیر و دوغ شتر خریدم. که طبع گرم داره و خیلی مفیده و چه و چه. گوشت شتر استفاده میکنیم، به صورت چرخکرده و با طعمش مشکلی نداریم. ولی درباره شیر و دوغش مطمئن نبودم خوشمزه باشه.

بد نیست، مخصوصا دوغش میشه گفت خوبه. ولی آخرش طعمی که رو زبون میمونه مثه اینه که یه لیس به شتر زده باشی!  قشنگ مزه پوست و پشم شتر داره تهش. 

خب آره، دارم از در و دیوار مینویسم که اصل حرف امشبم رو نگم. راستش خیلی دلخورم از دست خودم. دلخور نه، حرصم دراومده از این اخلاق گند.

خواهرم تو این چند روز، بنده خدا کلی التماسم کرد برم خونه شون. اولش بهونه آوردم که کار دارم و... نهایتا دیشب بهش گفتم خیلی سختمه بدون نرگس و بچه ها. 

امروز پیام داد، دیگه تلفن نکرد، که اگه فاطمه هم بود، بازم نمیرفتی خونه اش؟

واقعش من بینشون فرق نمیذارم. هر دوشون برام عزیزن. ولی خب، با فاطمه چند سال همسایه بودیم، نرگس و فاطمه از 11 سالگی دوست و همکلاسی بودن. شوهر فاطمه هم زمین تا آسمون با آقا حمید فرق داره. هرچقدر مجید خودمونی و اهل رفاقت و رفت و آمده، هنوز بعد اینهمه سال یخ داداشش با ما باز نشده. 

رو این حساب، شاید اگه فاطمه تهران بود، فقط شاید، میرفتم خونه شون. 

ولی از صبح تا الان هنوز نتونستم جوابش رو بدم. هر چقدر هم با خودم کلنجار رفتم، نتونستم برم رو در رو باهاش حرف بزنم از دلش دربیارم. دلم میخواست یکی یه "چه مرگته؟" درست و حسابی بارم میکرد. 

....

23:44:10

2018-10-23

همین الان رسیدم خونه. اول رفتم برای گربه ها غذا گذاشتم. چقدر گند میزنن اینا. این جعبه پنجمه که براشون گذاشتم. 

امروز دیگه تصمیم قطعی گرفتم برم خونه خواهرم. پیامکی بهش گفتم که شب میام خونه تون. 

خودش و بچه هاش خیلی خوشحال شدن و استقبال کردن. ولی حمید آقا، یه نیم ساعت که ساکت نشست، گفت خسته ام و رفت خوابید. 

قهر نیستا، کلا اخلاقش همینه. مجید هم ازش شاکیه. دیگه منم بی خیالش شدم. یه کم سر به سر امیرحسین گذاشتم. یه کمی هم حسنی درس و مشقش رو آورد و سؤال داشت. 

یه مقداری هم فوتبال نمیدونم کجا و کجا رو تماشا کردیم با امیر حسین. آخرش بود البته و انگار  مساوی تموم شد. 

و کمی هم با آبجی خانوم مرور خاطرات کردیم که چقدر بچگی هاش، نازک نارنجی بود. تا حدی که حتی حاضر نبود تو پارک بستنی بخوره، مبادا دست و لباسش کثیف شه! 

و من چقدر از همین نقطه ضعفش، سوء استفاده کردم و اذیتش کردم. شرمنده! 

همین دیگه، رفتم خونه شون و تموم شد. یه بار بزرگ بود رو شونه ام. 

راستی، خبر دارید دولت نامحترم چقدر داره اذیت میکنه زائرای اربعین رو؟ سر فروش دینار به قیمت دولتی؟ که تازه تو عراق ارزونتر میشه خرید؟ خدا ازشون نگذره فقط...

....

23:03:57

2018-10-24

امشب دیگه تمام وسایلمون رو از خونه پدرم آوردم اینجا. اصلا فکر نمیکردم اینهمه بار و بندیل آورده باشیم. به این خاطر که هر وقت هر چی لازم شد، بچه ها رفتن آوردن، نشون نمیداد. 

فقط موکتای راه پله رو نتونستم پهن کنم. به خاطر گیره هاشون که خیلی میزون باید بشن. 

تختمون رو هم عجالتا جمع کردم. تشک خیلی گرونه! 

دلم براشون چقدر تنگه؟ نمیتونم بگم. فقط اینقدر بگم که وقتی رفتم برا گربه ها غذا بذارم، یه لحظه با یکی از بچه گربه ها چشم تو چشم شدم، اشکم درومد! نگاهش خیلی شبیه نگاه خدیجه بود وقتی مریضه یا خسته است. 

دیشب هم تو تمام خوابام با ربط و بی ربط حضور داشتن این دو تا فسقل. و منم با ربط و بی ربط بغلشون کردم .

...

22:41:38

2018-10-25

بعد از ظهر، خیلی سرم درد میکرد. رسیدم خونه، قرص خوردم خوابیدم. 8 بیدار شدم. ولی تا نیم ساعت داشتم فکر میکردم فردا چه امتحانی دارم؟ مامان و بابا و خواهرام کجا رفتن و چرا من رو با خودشون نبردن؟ افطار کردم یا باید سحری بخورم؟ و...

دقیقا تو حال و هوای سال سوم و چهارم دبیرستان بودم و اصلا این 24/25 سال رو یادم نبود! بعد که یه کم تو خونه راه رفتم و وسایل بچه ها رو دیدم، کم کم برگشتم به زمان حال. 

خواب بد موقع غروب، اونم تو فصلای پاییز و زمستون، قابلیت داره آدم رو راهی تیمارستان کنه، اینقدر که محتویات مغز رو زیر و رو میکنه. 

بعد که حالم جا اومد، یهو تصمیم گرفتم برم اسباب بازی های خدیجه رو به سبک خودش، گوشه گوشه خونه بچینم. وقتی داشتم فکر میکردم چرا قابلمه و کاسه بشقابش رو کنار اپن میچینه و استکان نعلبکی اش رو پشت پنجره، تازه فهمیدم بچه ام تمام خونه رو خونه بازی اش فرض کرده! 

یه کمی هم کمد و کشوی فاطمه رو مرتب کردم. و بعد رفتم سر وقت سایت زمین تخت. اونن موقع که بحثش رو با عماد داشتم، ته دلم این بود که خب معلومه دارن چرت میگن. ولی در عین حال یه چند تا مسأله رو مطرح کرده بودن که کمی تا قسمتی درست به نظر میامد. 

گذاشته بودم سر فرصت برم سراغش ببینم حرف حسابشون چیه. البته هنوز حساب و کتابش رو خودم دقیق نکردم. ضمن اینکه مطمئن نیستم تو این مورد خاص گزارششون درست باشه. ولی ادعا میکنن بارها اتفاق افتاده، افرادی در استرالیا و آمریکای جنوبی، همزمان ماه رو در آسمان دیدن. و این در حالت کروی امکان نداره. 

یه مورد دیگه هم درباره فاصله خورشید تا زمین هست. که میگن اگه فاصله در این حد زیاد باشه، در اینصورت در مدارهای مختلف، طول سایه ها با هم اختلاف چندانی ندارن. البته تو این مورد باید حساب شکست نور رو هم بکنیم که نمیکنن. 

اما تنها نکته ای که به قطعیت میشه از مستنداتشون نتیجه گرفت، اینه که ناسا خیلی داره دروغ میگه و بیشتر حرفایی که میزنن، فقط ادعاست. مخصوصا این که میگن به ماه سفر کردن یا سفینه به مریخ فرستادن. حتی تصاویری هم که ادعا میکنن از ماهواره ها ارسال شده، بیشترشون دروغه. حالا اینکه آیا اصلا ماهواره ای وجود داره و نمیخوان تصاویرش رو منتشر کنن، یا از اساس هیچ ماهواره ای ساخته نشده، رو نمیدونم. 

10:10:06

2018-10-26

ساعت 7 شب به وقت نجف پروازشونه. به نظرتون الان برم فرودگاه، خیلی زوده؟!!

...

20:03:55

2018-10-26

بلافاصله بعد از نماز مغرب و عشا، راه افتادم سمت فرودگاه. میدونستم بازم زوده، ولی دیگه تا همینجا هم که صبر کردم، خیلیه. الان رفتم اطلاعات پرواز بپرسم پروازشون کی میشینه، میفرمایند که هنوز بلند نشده. و اینطور که پیداست دو ساعت تأخیر دارن! 

البته هنوز روی تابلو، چیزی ننوشتن...

اگر در جنگی که هشت سال بر ما تحمیل شد،زنان ما،بانوان کشور ما در میدان جنگ،در عرصه‌عظیم ملی حضور نمیداشتند،ما در این آزمایش دشوار و پر محنت پیروز نمیشدیم

دنیا همه چیزش وارونه است!  یعنی اینکه میگن مثه دنبال سایه دویدنه، دقیقا همینه. 

تا وقتی من اصرار داشتم که یهمعلم سر خونه منظم و سخت گیر باشم برای بچه ها، مخصوصا عماد، به هیچ عنوان زیر بار نمیرفتن، مخصوصا عماد! 

حالا که نه وقتش رو دارم و نه دیگه برام اهمیتی داره و به این باور قلبی رسیدم که خودشون باید علاقه و پشتکار داشته باشن، بچه ها، هر کدوم، هر شب ازم توقع دو ساعت درس جدی و امتحان و سؤال و... دارن، مخصوصا عماد! 

قبل از مهر، فاطمه نمیدونم برق سه فاز گرفتش یا چی، که یهو خیلی جدی ازم خواست جبر بهش یاد بدم!  معادله خط و اتحاد و حل عبارات جبری و.. 

اتفاقا گیرایی اش هم خیلی بالاست و کافیه یه اشاره کوچیک بکنم، تا تهش میره. الان تقریبا داریم به معادلات درجه دو میرسیم و مشتق گرفتن و رسم منحنی و پیدا کردن نقطه عطف. 

خب اولین حسود ماجرا کی بود؟ بله، خدیجه. که از شب دوم دفتر نقاشی و مداد رنگی هاش رو آورد و ازم خواست بهش یک دو سه یاد بدم! خب منم از کشیدن گل و درخت و خورشید شروع کردم. تنها نقاشی هایی که بلدم بکشم! و اینکه مثلا بگه چند تا گل کشیدم؟ یا چی از همه بالاتره یا چی سمت راسته و.. .

از شب سوم، آمنه خانوم هم با قلدری تمام به جمعمون اضافه شد. با همون ام ام مخصوصش که بسته به موقعیت معنی های مختلف میده. و در حال حاضر معنی اش اینه که فقط با من حرف بزن و لاغیر!!

عماد البته یه کم صبر کرد و به روی خودش نیاورد، ولی دیگه از اول هفته، رسما با کیفش میاد بالا و از هر درسی، کلی سؤال داره. مخصوصا از شیمی. و هر چی هم بهش میگم بین تمان درسای دبیرستان، شیمی تنها درسی بود که نه میفهمیدش و نه میخوندمش و با نمرات ناپلئونی پاسش کردم، به خرجش نمیره! 

در واقع حالا که دوباره دارم مرور میکنم این درس رو، میببینم مشکلم فرضی بودن تمام نظریاتش بود. که با اینکه اتم غیر قابل رؤیته، چطور و از کجا با این اطمینان میان از نحوه قرار گیری الکترونهاش به دور هسته میگن. 

امشب نجم هم به زبون اومده میگه: پس کی نوبت من میشه؟ من کی دفتر کتاب بیارم؟!

...

چند شب پیش نرگس داشت یه خاطره تعریف میکرد که فلان جا رو یادتونه رفته بودیم؟ میدونید چه حسی داشت؟ انگار عرشه کشتی بود. به خاطر پنجره های بلندش که کنار دریاچه بود و...

که عماد جواب داد: نه. ما موادمون خیلی اصل نبود، تا این حد فازمون بالا نرفت!!!

یعنی فقط فاصله مون باعث شد ازم درجا چک نخوره! 

البته که بعد از دو سه ثانیه، خودش فهمید طرف صحبتش مادرشه، نه یکی از هم کلاسی هاش و شروع کرد معذرت خواهی خیلی جدی. 

نرگس هم که از اساس بهش برنخورده بود و کلی هم خندید بهش و باهاش شوخی کرد. 

خلاصه اش که هنوز ازش دلخورم و خودش هم در جریانه، ولی زیر آبی میره و به روی خودش نمیاره. توقع دارم چی کار کنه دقیقا؟ یه معذرت خواهی از نرگس، بدون اینکه نرگس بخواد جلوش رو بگیره. 

یعنی واقعش از نرگس توقع دارم برای یه بار هم که شده، از تیکه پرونی عماد ناراحت بشه. 

...

زهرا رو بالاخره راضی کردم درسش رو ادامه بده. حالا دوباره چه بهونه ای داره درمیاره؟ که چون مامانم دوباره باردار شده و به خاطر موقعیتش، استراحت مطلقه، باید برم کمکش. 

محبوب بچه قبلی اش رو از دست داد متأسفانه.

البته که زهرا وظیفه داره به مادرش کمک کنه. ولی مطمئنا میتونه به درس و مدرسه اش هم ادامه بده. بعد از کلاسش بره خونه مادرش تا شب باشه پیشش. محسن هم که بنده خدا حرفی نداره. 

میگم که دنیا وارونه است. حالا اگه شرایط جوری بود که نباید میرفت مدرسه، خودش رو به آب و آتیش میزد و میرفت! 

...

با بیماری و درد، مشکلی ندارم. واقعا غصه اش رو نمیخورم. اما دوست دارم تا جایی که ممکنه، بقیه رو شریک نکنم. مخصوصا خونواده رو. دارو هم داشته باشم، جلوی بقیه نمیخورم. 

اما حالا که فهمیدم بیست ساله ام اس داشتم و داره به مرحله ای میرسه که احتمالا تا چند وقت دیگه نیاز به ویلچر پیدا میکنم، خیلی سختمه.

جالبه، من از همون بیست سی سال پیش، وقتی برای اولین بار موقع بلند شدن دیدم دست چپم خیلی خفیف بی حس میشه، مطمئن بودم یه مورد غیر عادیه. و همیشه منتظر بودم علامتی بیشتر ببینم. 

اما تا چند ماه پیش فقط همین بود. که سمت چپم موقع بلند شدن، خیلی خفیف بی حس میشد. حالا ولی، کار به بی حسی های چند دقیقه ای و خواب رفتن چند روزه رسیده. و خیلی سخته پنهان کردنش. توضیح دادنش از پنهان کردنش هم سخت تره. 

مشکل دارو هم هست. یه آمپول باید تهیه کنم حداقل 11 تا. برای 11 هفته. قیمت یک میلیونی اش به کنار، بیمه حساب نمیکنه، فقط دو تا موجود هست تو تهران فعلا! و احتمالا تا دو ماه آینده موجود نمیشه. 

همه اینا به کنار، اربعین چه کنم؟!!

و تازه جراحی زانوی چپم هم هست. که اصلا نمیدونم میصرفه یا نه؟!

...

یه معادله حل کنیم؟

بعد از گذشت 9 ماه از وعده کنترل بازار ارز، دلار به 20 هزار تومن رسید. و حالا ظرف دو روز بعد از پرتاب 6 تا موشک به فاصله سه مایلی از پایگاه آمریکایی ها، دلار 14 هزار تومن و بلکه بیشتر ارزون شد.

سؤال: موشک های بعدی از کجا و با چه زاویه و بردی پرتاب بشن، تا اسرائیل از صفحه روزگار حذف شود؟!

...

اصلا از بابت از دست رفتن سرمایه های مردم و ناراحتی شون خوشحال نیستم، ولی کاش همه مون عبرت بگیریم و دست از احتکار به امید سود بیشتر برداریم. 

پی نوشت:

حقیقتش میخواستم بابت حرفای دیشبم عذرخواهی کنم. حواسم نبود جدا. من واقعا قصد شریک کردن کسی رو تو درد و بیماری ام ندارم. نه اطرافیان و نه دوستان مجازی.

هرچند که جدا هم نگرانی ندارم از این بیماری. اسمش ترسناکه شاید. 

الان یه کم خسته ام، ان شاءاللّه فردا شب میام توضیح بیشتر میدم.